เมื่อชาวจอมทองถึงจุดเดือด เลือดเข้าตาแล้ว

Dely147.doc/4กค41                     เมื่อชาวจอมทองถึงจุดเดือด เลือดเข้าตาแล้ว

            ป่าดงดิบเขาที่ดอยอินทนนท์ก่อนการประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติ เป็นป่าโครงการทำไม้ที่มีความหนาแน่นมาก แต่เมื่อมีการบุกรุกเข้ายึดถือครอบครองโดยกลุ่มชาวไทยภูเขามากมาย ป่าเริ่มได้รับความเสียหายมากขึ้นทุกปีๆ ประกอบกับเป็นป่าต้นน้ำปิงที่สำคัญอย่างยิ่ง ดังนั้นเพื่อปกป้องคุ้มครองทรัพยากรธรรมชาติที่สวยงามและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยความหลากหลายทางชีวภาพนานับประการ  จึงได้มีการประกาศเขตป่าเหล่านี้ให้เป็นอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์

มีการพยายามที่จะนำชาวไทยภูเขาลงจากหมู่บ้านน้ำตกศิริภูมิจนเหลือเพียง 7 ครอบครัว เพื่อให้ป่าปลอดภัยจากการคุกคามของคนเหล่านั้น แต่โชคร้ายที่ผู้อำนวยการกองอุทยานแห่งชาติในขณะนั้น นายไพโรจน์ สุวรรณกร ได้ถูกคำสั่งย้ายไปเป็นผู้ตรวจการป่าไม้ เพราะว่าไปขัดขืนในการที่จะอพยพคนออกจากป่า อันเป็นหลักการแยกคนจากป่า เพื่อให้เกิดความเสี่ยงต่อการทำลายน้อยที่สุด

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ มีความพยายามที่จะอพยพชาวไทยภูเขาเหล่านั้นลงมาอีกหลายครั้ง แต่ก็กลายเป็นเรื่องเหลวเละทุกครั้ง เพราะว่ารัฐบาลก็เปลี่ยนบ่อย นโยบายก็เปลี่ยนบ่อย ความไม่ต่อเนื่องของกิจกรรมต่างๆจึงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีการกันพื้นที่ไว้รองรับการอพยพเป็นพื้นที่ต้นน้ำชั้น 4-5 ประมาณ 5,800 ไร่ ชาวไทยภูเขาบางกลุ่มพร้อมจะลง แต่ก็มีบางกลุ่มไม่ยอมลง มีองค์กรพัฒนาภาคเอกชนไปช่วยเรียกร้องสิทธิมนุษยชนมากมาย องค์กรเหล่านั้นได้เงินจากต่างประเทศ

เกิดความกระด้างกระเดื่องทั่วไปทั้งดอยอินทนนท์ มีความฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น มีการบุกรุกถางป่าทำไร่มากขึ้น หมู่บ้านขยายบ้านออกไปตามการขยายตัวของประชากรเหล่านั้น ซึ่งไม่นิยมคุมกำเนิด สัดส่วนการขยายตัวของประชากรจึงไม่สมดุล คนพื้นราบคุมกำเนิดหมดตามนโยบายของรัฐบาล แต่คนบนเขาไม่ยอมคุมกำเนิด ยิ่งขยายปริมาณประชากรอย่างรวดเร็ว ในที่สุดปัจจุบันนี้มีชาวเขาบนดอยอินทนนท์มากมาย หลายหมู่บ้าน ไร่กระหล่ำปลีขยายออกทุกวันๆ  ชาวเขาร่ำรวยขายสินค้าได้ดี

                  

          มีการใช้สารเคมีอย่างหนัก ใช้เป็นปุ๋ยทางดิน ทางใบ  เป็นยากำจัดวัชพืชประเภทดูดซึม กำจัดวัชพืชแข็งๆหลายตัว มีการใช้สารเคมีเพื่อกำจัดโรค แมลง นานาชนิดขึ้นอย่างมากมายและไม่คำนึงถึงชีวิตและสุขภาพของผู้บริโภค เพราะว่าฉีดยาเสร็จยังไม่ทันครบกำหนดความปลอดภัยก็ตัดขายทันทีผลที่เกิดขึ้นคือผู้บริโภครับกรรม เช่นผักกระหล่ำปลี กระหล่ำดอก  ฯ ซึ่งอันตรายมาก

ดินดูดซับน้ำยาเคมีเหล่านั้น ตกค้างอยู่ในดินและน้ำใต้ดิน เมื่อฝนตกดินถูกกัดชะพังทะลายตะกอนก็พัดพาสารตกค้างต่างๆมากมายลงไปยังลุ่มน้ำตอนล่าง ดินก็จืดลงไปทุกวัน อินทรียวัตถุก็ไหลเลยลงไปยังเบื้องล่าง แม่น้ำที่เคยมีป่าปกคลุม มีน้ำไหลตลอดปีก็เริ่มลดลงไป น้ำไหลช้าลงจนถึงแห้งเหือดไปเลย คุณภาพน้ำเลวขึ้นๆ ปริมาณน้ำก็น้อยจนไม่พอเพียงสำหรับการจะไหลเลยไปยังปลายลุ่มน้ำ คนเหล่านั้นเคยคิดถึงคนใต้น้ำหรือไม่ วัฒนธรรมการดำรงชีพของท่านทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนแสนสาหัส ชาวจอมทองไม่มีน้ำจะให้ลำไย ลิ้นจี่ ฯลฯ ซ้ำยังปนเปื้อนสารมิพิษมากมาย

ฝ่ายการเมืองกระโดดเข้าไปร่วมด้วย มีการใช้กฏหมู่บังคับกฏหมายบ้านเมือง ขอให้มีมติ ครม.วันที่ 17,29 เมษายน พ.ศ.2540 ถึงขั้นกันเขตชุมชนออกจากป่าอนุรักษ์และขอออกเอกสารสิทธิ์บางชนิด ต่อมารัฐบาลพลเอก ชวลิต ยงใจยุทธ ลงมติวังน้ำเขียว วันที่ 22 เมษายน พ.ศ.2540 ออกมาอีก ทั้งสามมตินี้เป็นมติที่ให้ประโยชน์กับคนที่กระทำผิดกฏหมาย บุกรุกป่าเอาไว้นานเข้าก็ถูกต้องกระนั้นหรือ ต่อไปก็ขอให้คนไทยทุกคนบุกรุกป่าไว้ก่อน แล้วก็ก่อม็อบขึ้นมากดดันให้รัฐบาลต้องยอมเฉือนแผ่นดินให้อีก เดิมก็ป่าสงวนแห่งชาติ เดี๋ยวนี้แม้ป่าอนุรักษ์ก็ไม่เว้น ช่างใจดีกันจริง

กฏหมายบังคับใช้ไม่เท่าเทียมกัน ไม่เสมอภาค ไม่เป็นธรรม คนที่ปฏิบัติดีตามกฏหมายก็ได้ความยากจนไปครอง คนที่ปฏิบัติผิดกฏหมายก็เอาที่ดินไปครอง ขายได้เมื่อไรก็รวยกันไป ไม่ได้อิจฉาตาร้อน แต่ทรัพยากรธรรมชาติที่ถูกทำลายนั้นก็ของผมของคนไทยทั้งประเทศทุกคน มันเป็นสมบัติโดยรวมที่ต้องรักษาไว้ให้ผลผลิตน้ำ สิ่งแวดล้อม อากาศที่ดีมีประโยชน์และที่พักผ่อนหย่อนใจ

ชาวจอมทองจึงมิใช่ปกป้องผลประโยชน์ของตนเท่านั้น หากแต่ปกป้องผลประโยชน์ของคนใต้น้ำทั้งประเทศ เพราะว่าป่าต้นน้ำปิงคือสาขาแม่น้ำสำคัญของแม่น้ำเจ้าพระยา เรื่องอย่างนี้อยากให้เกิดขึ้นอีกทุกป่าต้นน้ำ เพื่อช่วยกันปกป้องคุ้มครองทรัพยากรธรรมชาติของแผ่นดินผืนสุดท้าย ดังนั้น ถ้ามีการเรียกร้องของชาวบ้านอื่นๆอีกก็แสดงว่า จิตสำนึกของคนใต้น้ำได้ร่วมรับรู้แล้วว่า เกิดอะไรกันขึ้นที่ป่าต้นน้ำ บนเขาสูงที่อยู่ห่างไกล บทบาทตรงนี้คนไทยทุกคนมีสิทธิที่จะช่วยกันออกมาโวย

นายประพัฒน์ เรือนคำฟู อดีตอาจารย์ใหญ่หลายโรงเรียนของจังหวัดเชียงใหม่ ตระเวณสอนหนังสือเด็กๆชาวไทยภูเขามาหลายแห่งหลายที่ ได้พบเห็นวิถีชีวิตของชุมชนบนเขาอย่างซาบซึ้งตรึงใจ ได้เพียรพยายามให้ความรู้ความเข้าใจแก่เยาวชนเหล่านั้น แต่เมื่อเขาเติบโตขึ้นเขาก็เป็นเช่นที่พ่อแม่ของเขาเป็น ถางป่าทำไร่เลื่อนลอยต่อไปไม่หยุดยั้ง แต่ผมขอขอบพระคุณอาจารย์ครับ