หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
ปักกิ่งหรรษา ตอน 18 ตลาดรัสเซีย เทคนิคการต่อรอง
ไปประเทศจีนทั้งที ถ้าไม่ได้ไปตลาดรัสเซียแล้วละก้อ เหมือนยังกับไปไม่ถึงประเทศจีนทีเดียวแหละ มันเป็นความภาคภูมิใจของชาวจีนมากที่ตลาดแห่งนี้มีนักท่องเที่ยวนิยมกันจริงๆ ไม่ได้นิยมสินค้าที่วางขายทุกยี่ห้อหรอก แต่นิยมที่จะได้ไปเดินกลางแจ้ง การซื้อขายต่อรองกันสนุกมาก ภาษาที่ใช้ก็มีทั้งภาษาจีน ภาษารัสเซีย ภาษาอังกฤษ ส่วนภาษาไทยประเภทเสียมตือ ยังไม่ปรากฏ
ในบรรดาสินค้านานาชนิด เป็นสินค้าที่ติดแบร็นด์เนมทั้งสิ้น อยากได้ยี่ห้อไหนขอให้บอก มีทุกยี่ห้อ เช่นไนกี้ อดิแดซ แบลลี่ คาเมล ทิมเบอร์แลนด์ ฯลฯ ประเภทของสินค้าก็มีตั้งแต่มีด ตะไกรตัดเล็บ เสื้อผ้า เสื้อกันหนาว ผ้าตัดเสื้อกางเกง กระเป๋าหนัง รองเท้า ถุงเท้า แว่นตา ปากกา นาฬิกา กระทั่งเสื้อโอเวอร์โค๊ด ระดับที่ใช้ก็ตั้งแต่เด็กเล็กๆ จนถึงผู้ใหญ่เต็มวัย
“ลูกทัวร์ที่รักครับ ไปถึงตลาดนี้แล้ว ผมจะปล่อยให้ท่านทั้งหลายลงไปเดินชมสินค้าและเลือกซื้อได้ตามใจชอบ แต่เพื่อให้เป็นการปลอดภัยขอให้ระวังสองอย่างที่ตลาดแห่งนี้คือ ระวังกระเป๋าสตางค์ของท่านให้ดี อาจถูกล้วงหรือกรีดได้ อีกประการหนึ่ง อย่าใจร้อนรีบซื้อสินค้าใด ขอให้เดินดู สอบถามราคา แล้วต้องต่อรองเต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ ต่อต่ำไว้ก่อนแล้วค่อยๆ ขยับขึ้นนะครับ จำไว้นะครับ อย่ารีบร้อนซื้อเด็ดขาด เดี๋ยวซื้อแล้วคืนไม่ได้ แล้วก็อาจไปเจอที่ถูกยิ่งกว่ามากจะเสียใจ”
“อีกสองชั่วโมงพร้อมกันที่รถจอด ที่เดิมนี่แหละครับ หลังจากนั้นจะได้ไปรับประทานอาหารมื้อสำคัญ เป็นพระราชวังเก่าที่ดัดแปลงมาเป็นร้านอาหารนะครับ อ้อ มื้อนี้มีเป็ดปักกิ่งด้วย”
“คุณโจวครับ ทำไมถึงเรียกตลาดรัสเซีย” ผมถามด้วยความสงสัย
“ที่ตลาดนี้ ชาวรัสเซียจากประเทศรัสเซียนิยมเดินทางมาหาซื้อสินค้ากลับไปบ้านเขามาก มากันทีละไม่น้อย แล้วก็ซื้อครั้งละมากๆ ด้วย” คุณโจวตอบ
“ตลาดนี้อยู่ห่างจากประเทศรัสเซียไม่ใช่หรือครับ เขามากันได้อย่างไร” ผมยังสงสัยไม่หาย
“พวกรัสเซียนั่งรถไฟมาครับ มากันไกลมาก หลายร้อยกิโลเมตรก็มี ขนาดสินค้าที่นี่ปลอมทั้งนั้น แต่ชาวรัสเซียยังนิยมกันมาก” คุณโจวภูมิใจไม่น้อย
“การเสียภาษีศุลกากรทำกันอย่างไรครับ มันจะคุ้มหรือครับ” แหม คนขี้สงสัยก็สงสัยเสียจริงๆ
“ไม่มีการเสียภาษีอะไรทั้งนั้น เป็นการข้ามแดนหาซื้อสินค้ากันอย่างเสรีมานานแล้ว เหมือนพี่น้องกัน” คุณโจวตอบ
“ชาวรัสเซียต่อรองเก่งไหมคุณโจว” ผมยังพยายามหาข้อมูลเพิ่มขึ้น
“เก่ง ไม่ซื้อง่ายๆหรอก เขารู้ทางกันดี” คุณโจวขยายความ
บรรดานักท่องเที่ยวเดินกันเป็นกลุ่มๆ ครอบครัวใครครอบครัวมันเลยแหละ กลัวหลง กลัวโดนล้วงกระเป๋า กลัวโดนรุมยำ ใต้ร่มไม้สองข้างทางร่มรื่นดี มีร้านรวงที่ขายสินค้ามากมาย ทางเดินจริงๆ แคบมาก เหมือนไปเดินหาซื้อของที่ตลาดนัดจตุจักรนั่นแหละ แต่ที่นี่อากาศดีกว่า ร้อนอบอ้าวน้อยกว่า สินค้าดูว่ามีระดับพอสมควร แม้จะติดยี่ห้อดังๆ ปลอมก็ตาม
“พ่อ ไม่ไปหรือ ไม่หาของฝากหรือไง” แม่บ้านร้องถาม ผมส่ายหน้าแล้วเดินจากไป
“เจอกันที่รถนะ ตรงเวลาหน่อยล่ะ” ผมตะโกนฝากไปหน่อย
“เฮีย ไม่ไปหาซื้อสินค้าบ้างหรือครับ” ผมถามอาเฮียกับอาซ้อ สองคู่ชู้ชื่น
“ไม่ไปละ ไม่รู้จะซื้ออะไร พูดกันก็ไม่รู้เรื่อง เรามันจีนแต้จิ๋ว” อาซ้อตอบแทน
“คุณ
“ครอบครัวผมไม่ได้แลกเงินมามากนัก ได้จากเพื่อนร่วมทัวร์ไม่กี่หยวน แม่บ้านผมคนเดียวก็หมดแน่ๆ” ผมตอบตรงกับอุปนิสัยแม่บ้านแล้ว ผมยกมือบอกอาการว่าแยกกันนะ
ผมเดินไปตามซอกที่วางสินค้าขาย ผมไม่อยากเรียกว่าถนนเลย มันคับแคบไปหมด ไหนจะสินค้าวางเกินหน้าร้าน ไหนจะนักช็อปทั้งหลายเดินกันเต็มซอย มีฝรั่งตัวสูงๆขาวๆมาเดินเลือกซื้อสินค้า คงเป็นพวกรัสเซียอย่างที่คุณโจวเล่าให้ฟัง ลำพังผมเองดูอย่างไรก็ดูไม่ออกว่าเป็นฝรั่งพันธุ์ไหน มันก็สูงๆขาวๆผมก็สีคล้ายๆกัน รู้แค่เป็นฝรั่งแน่นอน
เรื่องซื้อของ มันยากเหมือนกันนะครับสำหรับคนที่ไม่ชำนาญการต่อรอง และยิ่งมีเวลาจำกัดด้วยแล้ว ไม่ค่อยสนุกนักหรอกนะ
เดินไปทุกซอกมุมแล้วก็ไม่ได้ไต่ถามเลยสักรายเดียว มองๆดูแค่นั้น แม่ค้าพ่อค้าก็ใจดี ไม่ต่อว่าอะไร ใครจะหยิบฉวยอะไรไปดูแล้ววางไม่ตรงที่ตรงทางก็ไม่ว่าอะไร แม่ค้าที่นี่ใจดีมาก เสียดายจริงๆ ให้ดิ้นตาย ผมไม่ได้สืบทอดภาษาบรรพบุรุษไว้เลยถึงสืบไว้ก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี แต้จิ๋วนั้ง การใช้ประโยชน์ก็เลยต่ำ ความคิดที่อยากให้ลูกชายมาเรียนภาษาจีนกลาง จึงเห็นความสำคัญก็คราวนี้ เพราะว่าแม้แต่ในโรงแรมที่พัก บางครั้งยังใช้พูดสื่อสารกันแทบไม่ได้เลย นี่ถ้าต้องไปต่อรองสินค้าด้วยแล้ว ขออำลาพ่ะย่ะค่ะ
เดินจนเหนื่อย เห็นเวลาจวนแจแล้วก็ตัดสินใจเดินไปนั่งรถก่อนใคร อ้อ อาเฮียมาถึงก่อนแล้ว หรือไม่ได้ลงไปเลยกันแน่ ส่วนคุณพิสิษฐ์กับคุณม่อมก็กลับมาแล้ว
“เป็นไงครับ ได้อะไรมาบ้าง” ผมถามขึ้นก่อน
“ได้มาสองอย่าง ของผมตัว ของคุณม่อมตัว ไม่แพงนะ ฝีมืองานก็ใช้ได้ครับ“ คุณพิสิษฐ์ตอบ แล้วชูถุงพลาสติกที่ใส่ให้ดู
“ต่อรองกันด้วยภาษาอังกฤษหรือครับ” ผมถามอีก
“ครับ แต่ต่อรองกันด้วยความรู้สึกที่ดีนะ เขาบอกราคาตัวละ 380 หยวน ผมต่อแค่ 150 หยวน แทบไม่น่าเชื่อเขาโอเค ไม่ได้ต่อรองกันไปต่อรองกันมาอย่างที่คุณโจวว่าไว้เลย”
“สงสัยว่าเป็นเพราะว่าลักษณะท่าทางของคุณทั้งสองคงเหมือนบรรพบุรุษเขาก็ได้มั่ง “ ผมหยอกเสียหน่อย
“ก็อาจเป็นไปได้นะครับ เพราะว่าเขามองหน้าเราสองคนกันบ่อย” คุณพิสิษฐ์กล่าว
ลูกทัวร์คุณโจวทะยอยกันขึ้นมาบนรถ บางคนหิ้วถุงอย่างใหญ่เต็มสองมือ บางคนมีถุงเดียว แต่มีมามือเปล่าเหมือนกัน ไม่ใช่ใคร กลุ่มครอบครัวผมซี น่าจะเงินไม่พอละกระมัง
“เป็นยังไงถึงมามือเปล่ากันอย่างนี้ เสียชื่อหมดนะ” ผมหยอกซะหน่อย
“โอยเดินจนเหนื่อย ดีนะอากาศอบอุ่น ถ้าร้อนอย่างสวนจตุจักรคงแย่แน่เลย แล้วก็ซื้อไม่ลง “ แม่บ้านผมตอบง่ายๆ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ต่อรองราคากันแล้วก็ตกลงกันได้ไม่ง่าย เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา เวลาก็มีน้อย เงินก็น้อย “ แม่บ้านผมทำท่าเบื่อหน่าย
“พ่อ ลูกต่อรองให้เป็นภาษาอังกฤษแล้วนะ แต่ผู้ซื้อกับผู้ขายไม่สัมพันธ์กัน การซื้อขายก็เลยไม่เกิดขึ้น “ ลูกชายผมตอบแบบรำคาญหน่อยๆ
“ก็แม่ไม่ชอบซื้ออะไรที่ต้องต่อรองนี่ เวลาก็มีน้อย รีบๆ ร้อนๆ พูดกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง พาลรำคาญน่ะ เลยไม่ได้อะไรสักอย่าง” แม่บ้านผมแสดงอาการหลุด
“ก็ดี จะได้ไม่เสียเงิน เก็บกลับไปบ้านเราดีกว่า” ผมรู้สึกผิดคาดไปได้ไง
อีกสักอึดใจ บรรดาลูกทัวร์คุณโจวก็หอบของกันขึ้นมาพะรุงพะรัง หิ้วมาทั้งสองมือก็มี หิ้วมามือเดียวก็มี แต่มองดูแล้วท่าทางมีความสุขกับการช็อบครั้งนี้มาก รถเต็มทุกที่นั่ง พนักงานทำหน้าที่ทันใด คุณโจวคว้าไมค์แล้วเล่าเรื่องตลาดรัสเซียต่อ
“การต่อรองราคาที่นี่ต้องมีเทคนิคหน่อยครับ ต่อครั้งแรกต้องต่อต่ำไว้ก่อน แต่อย่าให้ต่ำเกินไปล่ะ ค่อยๆต่อขึ้นต่อลง เดี๋ยวเขาก็ยอม แต่ต้องเดินจนทั่วแล้วนะครับ ร้านสุดท้ายคือร้านที่ควรได้รับการตกลงราคา” คุณโจวสรุป
“แหม ซื้อของตลาดรัสเซียนี่ต้องใช้เทคนิคการต่อรองราคาค่อนข้างสูงนะ จิตวิทยาดีๆ นี่เอง แต่เป็นจิตวิทยาที่ต้องเข้าใจกันระหว่างผู้ซื้อและผู้ขาย” ผมพยายามหาทางชี้นำ
“แล้วที่จริงตลาดนี้รับเงินทุกสกุลด้วยนะ เงินไทยก็ได้ เงินฝรั่งก็ได้ เงินเยนยังได้เลย เปิดโอกาสทุกช่องทาง ขนาดนี้ ก็ยังอุตสาห์มีคนไม่ซื้ออยู่อีกนะนี่” คุณโจวหันมาทางผม
“ผมเป็นคนที่ไม่ซื้อ ขี้เกียจครับ” หลายคนยิ้ม