ตอน 23 คลั่งรัก คลั่งงาน
มณีเข้าไปราชการกรมป่าไม้ โก๋ สุเทพ นักวิชาการเกษตร ประจำกองเข้ามาทักทายแล้วเสวนากัน ได้ความว่า โก๋ อยากตามไปดูงานที่น่าน โก๋เคยประจำสายงานส่งเสริมการเกษตรของโครงการหลวงทางเชียงใหม่หลายแห่ง ถือได้ว่าเป็นคนมีคุณภาพและซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ เสียแต่เป็นคนพูดตรงและไม่เอาใจหัวหน้าคนใดเลย การพูดความจริงบางครั้งมันเสียดแทงใจดำคนอื่นโดยไม่รู้ตัว หรือโก๋อาจจะตั้งใจก็ได้
“ไปจริงเปล่า ! เมื่อไร ?”
“ไปจริงพี่ พี่กลับเมื่อไรผมไปด้วยเลย เห็นเกรียงศักดิ์ช่างภาพกรมป่าไม้พูดถึงพี่บ่อยๆ เลยอยากไปดู”
“อีกสามวันกลับ โก๋ทำเรื่องขออนุมัติได้เลย รถทัวร์ออก 2 ทุ่มที่หมอชิต”
ระหว่างการเดินทางมณีแทบไม่ได้เล่าอะไรให้โก๋ฟังเลย เพราะว่าอยากให้เห็นของจริง เมื่อโก๋มาถึงหน่วยพร้อมมณี ประเสริฐออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าซีดเซียว เมายังไม่สร่างดีนัก ท่าทางแปลกๆ ดูไม่ใช่ประเสริฐที่นิ่มนวลและขี้เกรงใจคน มณีพาโก๋ดูงานทีละตอนๆ จนครบหมดก็หมดวัน โก๋รู้สึกสดชื่นและมีความสุข
“งานของพี่ ไม่ได้พัฒนาโครงสร้างอย่างกับที่โครงการหลวงทางเชียงใหม่เชียงราย แต่ของพี่”โก๋หยุดหายใจลึกๆ แล้วพูดต่อ
“ผมว่าพี่พัฒนาใจคนนำทางโครงสร้างมากกว่า”
“ไม่น่าเชื่อนะว่า งบประมาณพิเศษเหมือนที่อื่นๆ เขาได้กันมากมาย แต่พี่ไม่มีอะไรเลยแม้แต่รถแทรกเตอร์ล้อยางสักคัน ผลงานกลับล้นปรี่”
“เป็นความผูกพันที่ยากจะลืมนะครับ วันหนึ่งเมื่อพี่ไม่อยู่หรือย้ายไป ชาวบ้านคงเสียใจและคิดถึงแน่ๆ”
“นี่คืองานพัฒนาที่ทำนอกเวลาผสมผสานกับงานในเวลา ผมไปมาทั่วทุกหน่วยงานต้นน้ำ ไม่เคยเจอหัวหน้าและผู้ช่วยแบบพี่”
“เฮ้ย ! โก๋ต้องพูดว่า ไม่เคยเจอหัวหน้าและผู้ช่วยที่รวมทีมกันทำงานอย่างใกล้ชิดกับชาวบ้านและหน่วยราชการทุกหน่วยในท้องถิ่นอย่างที่นี่”
“นี่หน่วยไหนมาช่วยงานพี่ๆ ก็ยกให้เป็นผลงานของเขาๆ ก็มีกำลังใจ แต่พี่ได้ผลตามเป้าหมาย ทุกฝ่ายได้ ผมว่าพี่เข้าใจใช้หลักคิดง่ายๆ นะ”
“ที่อื่นนะพี่ มีแต่สั่งๆๆๆ แล้วก็หายหัวไปเป็นเดือน กลับมาทีก็ด่าๆๆๆ ไม่เห็นอบอุ่นเหมือนที่พี่ทำงานกันเลย ผมเองก็เคยโดนด้วยตัวเองก็เลยขออยู่ส่วนกลางดีกว่า”
แต่แล้ว พอตกเย็นย่ำตะวันรอนๆ แสงสุรีย์สีแดงปลั่งฉาบท้องฟ้า ประเสริฐยกเครื่องมือสนทนาออกมาตั้งโต๊ะสนาม โก๋อาบน้ำเสร็จก็ลงมานั่งร่วมวงด้วย มณีขอตัวเข้าเมืองไปส่งส่วย โก๋ไม่ดื่มสุราเลย จึงนั่งกินข้าวกับน้ำเปล่าแล้วลงปากช่างซักกับประเสริฐ
“ผมทั้งนั้นแหละที่ทำงาน พี่มณีหรือ จ่ายงานเก่ง ตามงานเก่ง ฉลาดพูดเพื่อให้เกิดกำลังใจทำงาน แต่เวลาดุ ดุจนมองหน้าไม่ได้”
“อะไรจะขนาดนั้นวะประเสริฐ!” โก๋ติง
“หน้าแกดำปี๋ !” ประเสริฐพูดน้าตาเฉย โก๋หัวเราะขำ
“เมื่อก่อนดีมากๆ แต่เดี๋ยวนี้แกหน้ามืดดำไปหมด งมงายหนัก ?”
โก๋ฟังแล้วก็งง แต่แล้วก็หายสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อประเสริฐยกแก้วสีอำพันดื่มเป็นแก้วที่แปด
“เบื่อ ! เบื่อ ! ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ? ทำแต่งานๆๆๆ ไปไหนก็ไม่ได้ หัวหน้าก็ไม่รู้หายหัวไปซุกอยู่กลีบไหน ! ปล่อยให้บ้าอยู่คนเดียว อีกอย่างพี่โก๋รู้ไหม? ผมถูกกีดกัน ผมถูกกีดกัน !” น้ำหนักเสียงของประเสริฐเหมือนโกรธกันมาร้อยปี
โก๋นั่งงง เพราะว่าที่ฟังมา มณีรักประเสริฐมาก มอบหมายงานด้วยความไว้วางใจและพูดถึงแต่เรื่องดีๆ ที่ประเสริฐทำ หรือว่ามีบางเรื่องที่ไม่ได้เล่าให้ฟัง ?
“เฮ้ย ! คงไม่มั้ง พี่เห็นแกพูดชมประเสริฐมากนะ เรียกว่าแกยกผลงานนี้ให้เป็นฝีมือประเสริฐเลยแหละ” โก๋แก้แทน
“ใช่ ! ฝีมือผม ! เพราะว่าพี่เขาสั่งๆๆ ถ้าพี่เขาไม่สั่งผมจะทำอะไรถูกล่ะ แล้วนี่ผมจะบอกให้นะพี่โก๋ พี่เขากีดกันผม “
“กีดกันอะไรวะ” โก๋ชักมีอารมณ์
“น้องเมียพี่เขาครับ!” ประเสริฐกดเปรี้ยง โก๋หายงง หัวเราะขำเหตุผล
“แต่พี่เขากลับส่งน้องเมียไปเรียนปวส.ที่อยุธยา ไกลลิบ ป่านนี้จดหมายก็ไม่มีมาเลย หายไปเลย!” ประเสริฐคร่ำครวญ โก๋มองด้วยความเห็นใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะว่าไม่รู้อะไรมากกว่าที่ได้รับรู้
คืนนั้นประเสริฐเมาเหล้ายิ่งกว่าเมารัก เพราะว่าฟุบคาที่ โก๋และยามหยุดต้องช่วยกันหามไปส่งถึงเตียงนอน
เช้าวันต่อมา มณีขับรถเข้ามารับโก๋เพื่อไปดูงานหน่วยงานอื่นๆ บ้าง จะได้เห็นผลงานที่แตกต่างกัน ประเสริฐแฮงค์สุดๆ ลุกไม่ขึ้นเสียแล้ววันนี้
“เป็นไง เมื่อคืนได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากประเสริฐมากไหม?” มณีคุยไปขับรถไปอย่างอารมณ์ดี
“มากกับผีอะไรกันพี่ ! พอพี่เข้าเมือง ประเสริฐก็เมาได้ที่แล้ว ข้อมูลที่ให้ผมมากน่ะไม่ใช่เรื่องงานที่ทุ่มเททำกันหรอกนะพี่” โก๋ทิ้งค้างไว้ มณีอดไม่ได้อยากรู้
“เรื่องอะไรวะโก๋ เรื่องผมโกงหลวง หรือว่าเรื่องผมกินรวบ” มณีคิดไม่ถึงแต่กังวลเรื่องเงินๆ ทองๆ โก๋หัวเราะแล้วเอียงหน้ามามองมณี
“เรื่องน้องเมียพี่ครับ!” โก๋จ้องหน้ามณีเขม็งเพื่อจับพิรุธ มณีหัวเราะเสียงดังคับรถ โก๋พูดต่อ
“ประเด็นที่ผมจับได้คือเรื่องที่พี่ส่งน้องเมียไปเรียนเกษตรอยุธยา แล้วจดหมายที่เคยเขียนถึงกันหายไป”
โก๋เล่าพลางก็มองหน้ามณี มณีหัวเราะก๊าก ใบหน้าไม่มีพิรุธใดๆ
“ที่ต้องส่งไปเรียนที่อยุธยาก็เพราะว่าผลการเรียนอ่อน ที่น่านเขาตัดเกรดแล้วให้เรียนต่อไม่ได้ ต้องไปหา”เส้น”เข้าที่อยุธยา หาที่ว่างให้เรียน”
“โอ้ ! ประเสริฐมันไม่รู้จริงๆ แหละ มันนึกว่าพี่กีดกันมันกับน้องเมียไปโน่น” โก๋พูดเสริม โก๋หัวเราะชอบใจ มณียิ้มหน้าบาน
“ปกติ พี่เขยกับน้องเมียนี่เหมือนน้ำมันกับไฟ แต่สำหรับผมแล้ว ไม่มีเลย ผมเลี้ยงเขาเหมือนลูกสาวคนโต ถามว่าห่วงไหม ผมห่วง ผมหวงไหม ผมหวง เพราะเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ แต่ที่ผมให้ประเสริฐมันไปรับส่งน้องเมียจากในเมือง เวลาที่เขาเหงาอยากมานอนที่หน่วยหรือเวลาที่ผมให้เอาเงินไปจ่ายค่าเทอม ไปรับไปส่งไปหาจนสนิทแนบแน่น” มณีนิ่งไปอึดใจ แล้วพูดต่อ
“โก๋! ผมวางแผนยกให้มันว่ะ” มณีพูดจนหมดเปลือก โก๋ฟังไปยิ้มไปส่ายหน้าด้วยความรู้สึกเอ็นดูประเสริฐยิ่งนัก
“น้องเมียสวยๆอึ๋มๆอย่างสายธาร พี่ไม่วอกแวกบ้างเลยหรือ นี่มันยิ่งกว่าฝากปลาย่างไว้กับแมวอีกนะพี่!” โก๋ยังคลางแคลง
“รักเหมือนน้องมาตั้งแต่จีบพี่สาวเขาแล้ว ตอนนั้น 8-9 ขวบเท่านั้น ผมรักเมียผมผมก็รักน้องเมียผมเหมือนน้องผมทุกคน ไอ้พวกต้นน้ำที่น่านแอบมองกันตาเป็นมัน ทำไม ผมจะไม่รู้”
มณีพาโก๋ไปดูงานทุกหน่วยที่ทำกันตามแผนเป็นส่วนใหญ่ บางหน่วยมีทั้งงบประมาณและเครื่องมือเพียบ มีกระทั่งรถแทรกเตอร์ตีนตะขาบ แต่กลับไม่เห็นผลงานเป็นชิ้นเป็นอัน โก๋กลับไปกรมป่าไม้ด้วยความรู้สึกที่ดีและทึ่ง
มณีกลับหน่วยหลังจากไปส่งโก๋ขึ้นรถกลับกรุงเทพ แล้วก็ไปส่งส่วยตามปกติ รุ่งขึ้น มณีกลับไปหน่วยด้วยความรู้สึกเป็นห่วงประเสริฐ แต่พอลงรถก็เห็นหน้าประเสริฐยิ้มสดใส
“พี่โก๋กลับไปแล้วหรือครับพี่?”
“ใช่ กลับไปแล้วเมื่อเย็นวานนี้ เป็นไงบ้าง มีปัญหาอะไรไหม? ชาวบ้านล่ะออกงานกันหนาตาไหม?” มณีถามเหมือนจากไปนานแสนนาน
“ปกติครับ พี่วันศุกร์หน้าผมขอลงไปกรุงเทพนะครับ ผมจะไปเยี่ยมแม่ที่ชุมพรด้วย” มณีเดินเข้าที่ทำการแล้วควักเงินส่งให้โดยไม่ถามสักคำ
“ค่ารถ” ประเสริฐรับแล้วไหว้ขอบคุณ
“ถ้ายังจะอยู่ต่อก็อยู่ได้นะ ประเสริฐไม่ได้พักมานาน ทำงานหนักตลอด ดีแล้วไปเยี่ยมแม่กับพ่อ ตามสบายเลยนะ งานก็เข้าที่หมดแล้ว ปัญหาก็แก้กันจนไม่มีปัญหาแล้ว ยกเว้นปัญหาของพี่โว๊ย?”
ประเสริฐออกเดินทางไปเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ อาการมันออก มณีนึกในใจ มันไปเยี่ยมแม่คุณก่อนแน่นอน แม่จริงรอก่อน
“ทองม้วนๆ ผู้ช่วยเป็นอะไรวะ อารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้ว”
ทองม้วนยิ้มไปพูดไป
“จดหมายพี่สายธารมาค่ะ อ่านไปยิ้มไป หายเมาเลยค่ะ”
สายธารเรียนจบ ปวส. ประเสริฐได้รับการโปรโมทให้เป็นหัวหน้าหน่วยย่อยน้ำกาด ตีนดอยผาชู้ กม.17 ปลูกป่าปรับปรุงต้นน้ำกาด บนที่ดินทำไร่เลื่อนลอยที่สูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 800-
มณีนั่งกินกาแฟอยู่เห็นรถก็สงสัย พอดีศรีวรรณเดินเข้ามาเอาบัญชีเรียกชื่อคนงาน
"ผู้ช่วยเป็นอะไรวะ มาถึงก็เข้าห้องนอน” มณีถามศรีวรรณ ๆ หัวเราะๆ
"ผู้ช่วยเขาลงมาล้างหน้าแปรงฟันที่นี่ครับ บ่นว่าที่ผาชู้หนาวจนล้างหน้าไม่ได้ เดี๋ยวคงมาหาหัวหน้าครับ” มณีฟังแล้วก็หัวเราะเสียงดัง
“อ้าว ! มาพอดี เป็นไงหนาวเต็มที่เลยหรือ?” ประเสริฐหัวเราะแฮะๆ แล้วตอบ
“หนาวจนน้ำในขันเป็นฝ้าแหละพี่!” ประเสริฐตอบ
“ถ้างั้นก็รอให้อากาศเปลี่ยนแปลงอีกหน่อยค่อยขึ้นไป” มณีออกปากอนุญาต เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมๆกัน
“โก๋! ผมวางแผนยกให้มันว่ะ”