หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
พะอง
"มณี บันลือ"
ไปท่องเที่ยวกับ ผอ.ปัญญา ไกรทัศน์ ส่วนประชาสัมพันธ์ สำนักพัฒนาการท่องเที่ยว เมื่อหลายเดือนก่อน ยังติดค้างเรื่องราวอีกมากมายหลายเรื่อง เก็บเล้กผสมน้อยได้หลายเรื่อง และนี่ก็เป็นผลพวงของร่วมคณะเดินทางไปนอนโฮมสเตย์บ้านท่าคา อำเภออำพวามานะครับ
ไม้ไผ่ลำตันหรือเกือบตัน ข้อถี่กว่าปกติ มีก้านแข็งแรงปลายโค้งงอลงนิดๆ ตัดเฉียงให้เหลืออยู่พอเท้าเหยียบ เหลาหนามที่อาจหลงอยู่ให้เกลี้ยง เสี้ยมโคนให้แหลมแบบปากฉลาม ฝังดินแน่นไม่โงนเงน ปลายตัดเฉียงเช่นกัน ความยาวของลำไม้ไผ่ขึ้นอยู่กับว่าจะใช้ทำกับต้นอะไร เช่นถ้าใช้กับมะพร้าวไม่สูงนักก็ใช้ลำเดียงดังในภาพ แต่ถ้าใช้กับมะพร้าวต้นสูงๆ อายุหลายๆปี ก็ต้องต่อท่อนให้ยาวมากขึ้นไปอีก เชียวเดียวกับถ้าต้องใช้กับต้นตาลโตนดเพื่อปาดยวงตาลเอาน้ำหวานมาทำน้ำตาลเมา หรือดื่มกินสดๆ หรือไต่ขึ้นไปปาดลูกตาลทั้งยวง
ไม้ไผ่ที่นำมาทำตามลักษณะดังกล่าวมีทั้งไม้ไผ่สีสุก ถ้าเป็นไม้ไผ่สีสุกต้องเลือกลำแก่ๆ สักขนาด 2-3 ปีขึ้นไป เนื้อไม้จะแกร่งแข็งแรงและทนนานมากกว่า แต่ถ้าเป็นไม่ไผ่ป่า หนามจะเยอะ แต่เนื้อไม้แน่นตึ้บ แทบตันติก แข็งแรง ทนทาน ใช้ได้นานปี หนามมากแต่เหลาเกลาทิ้งได้ไม่ยาก เพียงแต่ว่าทุกวันนี้ ไม้ไผ่ป่าหายากมากขึ้นทุกที ด้วยว่ามีการใช้มากกว่าการอนุรักษ์ และโดยธรรมชาติแล้ว ไม้ไผ่ป่าก็เกิดเฉพาะพื้นที่ป่า เมื่อป่าหมดไปกับการหักล้างถางพง จะเหลือหรือ
เขียนมาซะยาวเชียวนะ ยังไม่รู้เลยว่าเรียกว่าอะไรกัน ปัดโธ่เอ๋ย คนแก่ เลอะเลือนไปหรือเปล่า เอ้าเข้าเรื่องเสียที ไม้ไผ่ที่ใช้ทำบันไดปีนไต่ดังกล่าวข้างต้นเขาเรียกว่า "พะอง" อันตรายที่จะเกิดจากพะองมีอยู่สองอย่าง อย่างแรก ใช้งานมานานจนมอดแอบกัดเนื้อในจนผุ แล้วไม่รู้เรียกว่า "กินใน" หักโครมร่วงกลิ้งโค่โล่ก็แล้วกัน ส่วนอีกประการหรึ่งคือ "งาฉีก" ก็ก้านที่เหลือสั้นๆไว้เหยียบขึ้นไปนั่นแหละ มันถูกเหยียบทุกวันๆ จนมันทนน้ำหนักไม่ไหว มันก็ฉีก นี่ก็ร่วงกลิ้งโค่โล่ได้เหมือนกัน ถามว่าเจ็บไหม ตอบแบบโมโหๆว่า "เจ็บซี" ถามได้