หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ ตอน 3 มือใหม่หัดจับ
โดยอินทรีดำ
ภาพที่ทุกคนรู้และเห็น มณีมาจากหัวหน้าหน่วยปรับปรุงต้นน้ำภูพยับหมอก เป็นคนปลูกป่าซึ่งเป็นงานหน้าเดียว ปัญหาที่เกิดขึ้นจากภายในคือ คนงานมีบ้างไม่มีบ้าง และบางทีก็ได้แรงงานด้อยประสิทธิภาพ ผู้ช่วยประเสริฐก็มือปลูกป่าเหมือนกัน
พอมณีต้องมาเป็นหัวหน้าสำนักพัฒนาป่าไม้ที่นน.2 เปลี่ยนบทบาทจากมือปลูกป่ามาเป็นผู้บริหารทรัพยากรป่าไม้อย่างครบถ้วน
ประเสริฐเสียบขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วยต้นน้ำแทน ส่วนสถานีวิจัยต้นน้ำขุนสถาน ทำแค่งานวิจัย หัวหน้าสวนสักห้วยน้ำหิน ปลูกแต่ป่าเศรษฐกิจ ฝ่ายจัดการป่าไม้ซึ่งมีหน้าที่หลักคือการตีตราไม้ให้ตัดออก ยิ่งฝ่ายจัดการที่ดินป่าสงวนด้วยแล้วยิ่งหนักใหญ่ เพราะว่านอกจากไม่มีงานและเงิน ยังมีเพียงหัวหน้าคนเดียว แล้วป่าสงวนแห่งชาติก็ไม่มีสักป่า ทุกสายงานดูอ่อนด้อยเรื่องปราบปราม
สำนักพัฒนาป่าไม้ที่นน.2 จึงมีเพียงฝ่ายป้องกันและปราบปราม โดยมีหน่วยป้องกันรักษาป่าที่นน.2 น้ำแหง-น้ำหิน เป็นหน่วยสายหลักในการปราบปรามมอดไม้ และมีเจ้าหน้าที่ประจำฝ่ายนี้หลายชีวิต แต่แล้วก็เกิดปัญหาทันที่เมื่อ
“หัวหน้า ผมกับทีมสายตรวจ นน.2 ส่วนใหญ่มีครอบครัวและบ้านอยู่เมืองแพร่ การจะฝังตัวทำงานแบบข้ามวันข้ามคืนคงจะจัดเวรยาก ผมอยากจะขอให้ออกตรวจช่วงวันธรรมดาครับ”
พี่ชัยปรึกษามณีวันหนึ่ง มณีนั่งฟังนิ่งๆมองสบตาพี่ชัยตลอดเวลา ความรู้สึกยากบรรยาย
“ถ้าต้องออกตรวจเฉพาะช่วงวันทำงานปกติ มอดไม้จะรู้พฤติกรรมไหมพี่”
“ก็มีส่วนครับ ถึงอย่างไรมอดไม้คงไม่ทำการโดยไม่มี”หมาทาง”แน่นอน ถึงเสาร์อาทิตย์พวกเราออก หมาทางก็จะรายงานอยู่ดีนะหัวหน้า”
พี่ชัยพูดไปหัวเราะไปเหมือนเรื่องเล็กๆ
“ถ้าพี่ว่าควรจะทำอย่างนั้น ผมก็แล้วแต่พี่เพราะว่าพี่เป็นหัวหน้าฝ่ายป้องกันและปราบปรามโดยตรง เอาไงก็เอากัน”
มณีจบการสนทนาด้วยความหงุดหงิด ในใจคิดแต่ว่าแล้วจะทำอย่างไรในเมื่อฝ่ายป้องกันและปราบปรามโดยตรงร่วมใจกับทีมงาน อ้างภาระทางบ้านทุกคน แล้วมณีไม่มีบ้านอยู่ต่างถิ่นหรือ บ้านอยู่ถึงกรุงเทพโน่นเชียว
ค่ำลง มณีนั่งดื่มน้ำเย็นที่หน้าสำนัก ประเสริฐ สมชาย บุญสม อร่าม และก็ลูกจ้างทั้งสี่คนล้อมวงสังสรรค์กันด้วยความครึกครื้น ม้วนเสิร์ฟกับแกล้มตามหน้าที่ ไก่คั่วเกลือของโปรดมณี ยำเนื้อย่างรสจัด อุ้งตีนหมูนึ่งจิ้มน้ำจิ้มรสแซบ และไก่ไฮโลหอมกลิ่นเครื่องเทศโดยเฉพาะมะแข่น รสเผ็ดกำลังดี
“เมื่อเช้า พี่ชัยมาปรึกษาว่า ฝ่ายป้องกันและปราบปรามล้วนมีบ้านอยู่แพร่ ขอกำหนดแผนตรวจป่าเพียงช่วงเวลาที่มาทำงานวันปกติคือจันทร์ถึงศุกร์ ในสายงานก็มีเกียรติ โตมร ธวัช เอก พจน์ แล้วก็คนขับรถไสวกับศรี อ้อ รวมทั้งยงค์ลูกจ้างฝ่ายป้องกันด้วย เป็นอันว่าเสาร์อาทิตย์สำนักพัฒนาป่าไม้ที่ นน.2 เป็นง่อย”
มณีเล่าด้วยเสียงเรียบๆ จับตาผู้ร่วมวงทีละคนๆ บุญสมตีหน้าเหยเก เพราะว่าเขาก็มีบ้านอยู่แพร่ อร่ามก็เหมือนกัน
“ผมอยู่ได้ กลับอาทิตย์เว้นอาทิตย์ก็คงไม่มีปัญหา ไอ้ยุ่งยิ่งลูกสาวผมเข้ากันดีกับแม่ใหม่เขา ผมอยู่ด้วยหัวหน้า”
อร่ามแสดงน้ำใจ มณีฟังด้วยสีหน้าปลื้มใจ
“ผมก็ขออยู่ด้วยครับ เว้นแต่มีธุระทางบ้านจริงๆค่อยขอหัวหน้า”
บุญสมเสริมขึ้น มณีมองหน้านิ่ง สมชายยิ้มหัวเหมือนปกติ ประเสริฐก้มหน้าชงเหล้าส่งให้เพื่อนๆที่แก้วพร่องไป
“ขอบคุณทุกคน เฮ้ย แล้วพวกนี้ล่ะ ว่ายังไงมีเงื่อนไขไหมวะ”
มณีหันไปร้องแหย่ประเสริฐ สมชาย ลูกจ้างประจำและลูกจ้างชั่วคราวด้วยเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะได้แผ่วๆ
“ของตายพี่ พวกเราทุกคนอยู่ที่นี่ 24 ชั่วโมง” สมชายแซวเสริมสนุกสนาน
ใช่ สมชายยกครอบครัวมาอยู่อาศัยที่บ้านพัก ลูกสาวสองคนไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนบ้านนาราบ ในตลาด เมียเป็นแม่บ้านอย่างเดียว น่าจะเป็นกำลังหลักได้
ประเสริฐมีครอบครัวแล้วแต่ปลูกบ้านอยู่ในหมู่บ้านภูพยับหมอก เมียสอนหนังสือที่โรงเรียนของหมู่บ้าน ลูกยังเล็กๆมีแม่บ้านคอยดูแล ส่วนส่วน สวัสดิ์ สา ทวี อยู่ในหมู่บ้านกันทุกคน
“เอาอย่างนี้แล้วกันนะ พวกเราตั้งเป็นทีมสายตรวจสำนักเช่นคราวที่แล้ว สำรองในช่วงวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ วันธรรมดาก็แล้วแต่โอกาส หากมีข่าวหรือเซ็งๆก็ออกบ้างเนาะ”
มณีขว้างหินถามทาง พูดจบก็ตักไก่ไฮโลเข้าปากคำใหญ่ ทุกคนพยักหน้าดู คนเจริญกับแกล้ม
“เริ่มเมื่อไรพี่” สมชายกระหือรือ
“พรุ่งนี้แล้วกัน วันศุกร์พอดี ใครมีหน้าที่ใดก็สั่งการไว้เลยนะ สายๆออกตรวจป่า ถ้าทำงานได้ผลงาน ก็พัก ” มณีกำหนดแผนขึ้นเหมือนว่าไม่จริงจังนัก
เสียงเคาะจานด้วยช้อนส้อมเริ่มบรรเลง สมชายโก่งคอขันขานเพลงฮิตประจำตัวด้วยท่วงทำนองเสนาะและสนุก อร่ามเป็นลูกคู่ชั้นดี มณียิ้มด้วยความสดชื่นขึ้น ทุกคนมีใบหน้าที่อมยิ้ม เว้นแต่จะปวดท้องอึเท่านั้น ในช่วงเวลาเช่นนี้จึงจะหน้าหงิกได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนทำหน้าที่ของตนเองจนเสร็จ มณีเซ็นต์หนังสือหมดทุกแฟ้ม สมชายส่งมอบงานให้พนักงานไปส่งหนังสือทางไปรษณีย์ ทุกคนพร้อม มณีแต่งตัวปกติ เสื้อยืด กางเกงขายาว คาดผ้าขาวม้าที่พุง ให้สมชายแต่งเครื่องแบบเต็มยศ เอวซ้ายเสียบวิทยุ เอวขวาเหน็บปืนพกสั้น .38 ประเสริฐใส่ชุดสีกากีสองขีดใหญ่ เสื้อแขนยาวเรียบร้อย รองเท้าท็อปบู๊ท บุญสม 3 ขีดใหญ่เสื้อแขนสั้น กางเกงถูกระเบียบเป๊ะ ไม่มีทั้งปืนและวิทยุ อร่ามสบายๆใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวปกติ กระติกน้ำแข็ง ปืนลูกซองห้านัด 4 กระบอก ประเสริฐ สวัสดิ์ ส่วน ทวี สา กระโดดขึ้นท้ายรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีขาว
บุญสมเข้านั่งใน สมชายขับรถ มณีนั่งนอกซ้าย สมชายออกรถแล้วจอดนิ่งที่หน้าหน่วย
“ซ้ายหรือขวาครับพี่” ถามเสร็จหัวเราะตามนิสัย
“ซ้าย” มณีตอบ บุญสมนิ่งๆ สมชายแซว
“นี่คือสายตรวจเลือดเดือด ออกตรวจเพราะว่าสายตรวจไม่ออกตรวจ ก็เลยเดือด ออกเอง”
สมชายหัวเราะ มณีหัวเราะตามคนช่างพูด บุญสมยิ้มๆ
“พี่จะไปทางไหนเนี่ย” สมชายถาม
“วิ่งไปเรื่อยๆ สำรวจเส้นทาง เมื่อก่อนนี้ได้แต่สำรวจพื้นที่ปลูกป่าต้นน้ำ” มณีพูดไปเรื่อยๆเหมือนเขิน
“พี่ ที่แพร่ก่อนออกตรวจนี่เขาวางสายไว้ทีละจุด สายรายงานถึงออก ออกทีหนึ่งก็โป๊ะเช๊ะ ได้จับกันเชียว” บุญสมเอ่ยขึ้น มณีนิ่งฟังเงียบๆ สมชายเสริม
“จริงครับพี่ ผมอยู่สวนป่าก็จริง แต่ระดมกำลังทีไรก็ไปร่วมด้วยทุกที”
“ก็ดีนะ ต่อไปคงต้องวางสายสืบบ้างแล้วจะได้ไม่คว้าน้ำเหลว แหม ของใหม่ก็ยังไม่คล่องอย่างนี้แหละ” มณียอมรับและฟังความคิดเห็นเพื่อนร่วมงานที่แนะนำ
“พี่ ใจคอจะวิ่งไปอย่างนี้เรื่อยๆจริงเหรอครับ” สมชายสงสัย มณีเหลียวไปเห็นถนนดินเข้าป่าเส้นหนึ่ง ซึ่งไม่เคยเข้าไปก็เลยบอก
“เลี้ยวขวาเข้าถนนดินโน่นๆๆ”
สมชายมองตามมือแล้วเลี้ยวเข้าไปในถนนดิน เลาะลัดไปตามพงไม้ที่มีกอไผ่ระเป็นรายทาง เป็นทางรถวิ่งจนลื่นหลายปีมณีก็ไม่เคยเลี้ยวเข้ามาดูเลย เพราะว่าป่าเบญจพรรณยังดีอยู่ มีไม้ต้นใหญ่น้อยทั่วไป ทันใด ส่วนเคาะกระจกรถแล้วชะโงกหน้ามาทางสมชาย
“เสียงเลื่อยโซ่ครับ” สมชายชะลอรถแล้วดับเครื่องลง เสียงเลื่อยโซ่ดังแฉกๆๆพักเดียวก็ได้ยินเสียงต้นไม้ล้มโครมครามสนั่นไปทั้งราวป่า ทุกคนกระโดดลงจากรถ มณีสั่งการทันทีด้วยเสียงกระซิบ
“ประเสริฐไปทางซ้าย สมชายไปทางขวา พอผมยกมือให้สัญญาณก็ยิงปืนคนละนัดนะ บุญสมกับผมเข้าตรงกลาง อร่ามนำกลุ่มของ สวัสดิ์ ส่วน ทวีและสาไปล้อมอีกด้านหนึ่งให้เป็นวงกลม”
ทุกคนค่อยๆย่องไปตามแนวต้นไม้ เสียงเลื่อยกำลังดังอีกครั้ง คงทอนท่อนปลายออกทิ้ง พอทุกคนเข้าที่ มณียกมือแล้วตวัดลง เสียงปืนจากประเสริฐและสมชายดังสนั่นหวั่นไหว เสียงเลื่อยโซ่หยุดลงทันใด
ภาพที่เห็นคือมอดไม้แบกเลื่อยโซ่แล้วควบตะบึง ทุกคนกวดตามไปติดๆ แต่น่าแปลกที่มอดไม้ทั้งแบกเลื่อยทั้งน่าจะเหนื่อยอ่อนกลับวิ่งตัวปลิวอย่างกับสายลม มอดไม้ที่เรามองไม่เห็นก็ลุกขึ้นวิ่งหนีจึงได้เห็นหลังไวๆว่ามีอยู่สามคน
มณีเดินเข้าไปที่โคนต้นจึงได้เห็นว่ามีไม้แดงขนาดเส้นรอบวงประมาณ
“พี่ ไม้แดงเสากลมทั้งนั้นเลย โอโฮ สวยๆทั้งนั้น นี่มันดงไม้แดงนี่ครับ”
บุญสมว่าพลางก็เดินมองต้นไม้แดง ประดู่ มะค่าโมง ที่ยืนต้นรายรอบบริเวณอย่างหนาตา เป็นป่าเบญจพรรณที่ยังอุดมสมบูรณ์อยู่
“สงสัยแปลงนี้จะยังไม่ผ่านการทำไม้” มณีเปรย
“แปลงนี้ยังครับ อีกสองแปลงก็จะถึงแปลงนี้ ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ท่าจะหมดเสียก่อนนะพี่” บุญสมหัวหน้าฝ่ายจัดการป่าไม้ กล่าวต่อ
งานนี้บันทึกการจับกุมเป็นคดีแรกที่สายตรวจเลือดเดือดทำได้ ลบภาพความอ่อนหัดได้ไม่น้อย เป็นเรื่องที่ฟลุ๊กหรือบังเอิญ หรือมอดไม้รายนี้ซวย นี่ขนาดมือใหม่หัดจับนะนี่ ยังฟาดซะ 25 ท่อน ทุกคนรู้สึกทระนงมาก คุยกันโขมงโฉงเฉง พอไปส่งคดีที่โรงพัก มณีปลื้ม ยิ้มหน้าระรื่น
“หัวหน้ามณีครับ ท่านนายอำเภอเชิญพบที่ห้องครับ”
ปลัดหนุ่มฝ่ายทะเบียนเดินข้ามมาหามณีที่โรงพัก
มณีนึกกระหยิ่มในใจ คงได้รับคำชม หันหลังเดินตามปลัดอำเภอไปติดๆ พอผลักบังตาเข้าไปมณียกมือสวัสดีด้วยรอยยิ้มจนแก้มปริ แต่พอหย่อนก้นจะนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะนายอำเภอ ก็สะดุ้งโหยง
“มณี ไม้สภาตำบลศรีษะเกษว่ะ จะทำสะพานข้ามห้วย ผมบอกกำนันแล้วเชียวนะว่าให้ไปบอกมณีก่อน แกก็มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ เลยซวยเลยว่ะ”
นายอำเภอพูดด้วยความสนิทสนม และเป็นกันเอง มณีนั่งลงสนิทพอดี
“โธ่ แล้วท่านก็ไม่บอกก่อน” มณีหน้าเสีย “ผมส่งคดีไปแล้วครับท่าน” นายอำเภอได้แต่มองหน้า แล้วก็ได้แต่นิ่งกันไป มณีลากลับหลังจากขอโทษที่ไม่รู้ว่าเป็นไม้สภาตำบลจะใช้ประโยชน์ พอเดินขึ้นรถกลับหน่วยก็นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จากับใครเลย สีหน้าแววตาอมทุกข์
ค่ำคืนนั้น ทุกคนมาร่วมงานฉลองไม้แดง 25 ท่อนที่จับกุมได้เป็นคดีแรก แม้จะไม่ได้ตัวมอดไม้สักคน
“ผมบอกว่า ประเสริฐและสมชาย ยิงปืนขึ้นฟ้านัดหนึ่ง แต่ใครกันระหว่างสองคนนี้ล่อซะหมดแมก”
มณีหันไปมองทีละคนระหว่างประเสริฐและสมชาย ๆ ควักปืนออกมานับลูกแล้วส่งให้ดู
“ผมยิงไปนัดเดียวจริงๆ ดูได้เลย กลิ่นยังตุๆ”
ทุกคนหันไปมองประเสริฐเป็นตาเดียว ประเสริฐยิ้มแล้วหัวเราะแฮะๆ พลางตอบ แต่ไม่ยอมควักปืนออกมายืนยัน
“ผมครับ มันตกใจหมดเลย นิ้วมันไม่เชื่อฟังคำสั่งหัวหน้าครับ” เสียงหัวเราะดังขรม ประเสริฐหัวเราะตามเก้อๆ
“มอดไม้มันเลยวิ่งหางจุกตูด มันคงคิดว่าท่าจะไม่รอดเสียงปืนแน่”
เสียงหัวเราะดังอีกครั้ง ประเสริฐยกแก้วสีอำพันเทพรวดกลบเกลื่อนท่าที
“พี่ นายอำเภอเชิญพี่ไปทำไม” บุญสมตั้งคำถาม
“ทีแรกผมก็นึกว่าถ้าจะได้รับคำชม แต่กลับเรียกไปบอกว่า ไม้ทั้งหมดสภาตำบลกำลังจะสร้างสะพานข้ามห้วย”
เสียงหัวเราะแบบขำกลิ้งดังครืนใหญ่
“งานแรกจับได้ไม้แดงเนื้อแข็ง แหมเกือบเจอเส้นแข็งซะแล้วไหมล่ะ”
สมชายแย้มพรายด้วยเสียงปนหัวเราะๆ
“นี่ขนาดมือใหม่หัดจับนะนี่” บุญสมเสริม
“ไม้สภาตำบลเลยนะจะบอกให้”
“ต่อไปจะเจอไม้ใครล่ะหนอ?”
คำวิจารณ์ระคนหนักใจคละคลุ้งไปทั้งวง รถชักลากของกลาง องค์การอุตสาหกรรมป่าไม้แล่นเข้ามาหน้าสำนัก เพื่อเก็บรักษาของกลางไว้รอการดำเนินคดีต่อไป
“ดู พวกเราดู มือใหม่หัดจับนะโว๊ย” อร่ามทำเกร็งข้ออวดศักดา เรียกเสียงหัวเราะได้อีกคราว