หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
ตอน7. ค่าเทอมลูก
โดย อินทรี ดำ
ในช่วงหน้าแล้ง การลักลอบทำไม้จะชุกชุมกว่าปกติ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า ในช่วงเวลาที่ย่างเข้าหน้าร้อนราวๆเดือนกุมภาพันธ์ถึงต้นเดือนพฤษภาคม มอดไม้ที่เป็นชาวไร่ทั่วไปมักว่างจากการแผ้วถางไร่เลื่อนลอย กำลังรอเวลาลงปลูกพืชไร่ บางทีก็ตัดต้นไม้คาไร่ไว้แล้ว รอเวลาแปลงสภาพหรือขนส่งออกจากพื้นที่ ส่วนมอดไม้ที่เป็นข้าราชการสาขาต่างๆ มักอ้างเรื่องสร้างบ้าน หาลำไพ่พิเศษเป็นค่าเทอมลูกแต่ก็มีบางรายที่รับสารภาพตรงๆในวงเหล้าว่า
“ที่ผมต้องทำก็เพราะว่า เมียสองลูกห้าครับพี่”
แต่ที่รู้ทั้งรู้ว่าใครเป็นมอดไม้บ้าง ใครทำเป็นการค้าจริงๆ จังๆ ใครหาลำไพ่พิเศษแค่ที่เดือดร้อน แต่ก็ต้องทำเหมือนละเว้นต่อหน้าที่ เพราะว่าไม่ได้จับคาหนังคาเขาแล้วสารภาพ ไม่มีของกลาง ไม่มีคดีก็ได้แต่คุยแบบลูกผู้ชาย ก็แค่นั้น
“ผมเองก็พอจะรู้ๆ แต่ในเกมส์ที่เกิดขึ้นเท่านั้นที่ต้องแสดงไปตามบทบาทนะครับ นอกหน้าที่ที่ปฏิบัติงานก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ เจอก็จับกัน จับไม่ทันก็ถือว่า โปลิศไล่จับขโมย ถ้าวันหน้าวันไหนต้องเผชิญหน้ากัน อย่าโกรธกันนะครับ”
มณีเสวนาไปตามทำนอง เพราะว่าถึงอย่างไรก็เป็นข้าราชการในท้องที่เดียวกัน ขับรถสวนกันก็ตะโกนหรือบีบแตรทักทายกัน ความสนิทสนมกันก็มีอยู่แน่นอน แต่ถ้าต่างรู้หน้าที่ก็ต่างทำไปด้วยใจบริสุทธิ์ ถามว่าแล้วมีไหมที่ผ่อนหนักเป็นเบา ต้องยอมรับเลยว่ามี
แต่ถ้าถามว่ามณีเก็บก๊อกแล้วทำไขสือ ก็ตอบได้เลยว่าไม่มี 100% สำนักพัฒนาป่าไม้ที่นน.2 เน้นปลอด “ก๊อก” ประเภท จับแล้วได้เงินก็ปล่อยไม่มี และรับเงินแล้วทำไขสือก็ไม่มี แต่ถ้าจะปล่อยไปเลยก็มีทั้งๆ ที่ไม่ได้อะไรทั้งสิ้น จะอย่างไรก็ตาม ลูกน้องแซวบ่อยๆ เรื่องมวยล้มต้มคนดู เพราะว่าความใจอ่อน เรื่องนี้ มณียอมรับทั้งต่อหน้าและลับหลังอย่างไม่อาย
สายตรวจพิเศษออกปฏิบัติการอีกคืนหนึ่ง อันเป็นคืนเดือนมืดมิดสนิทจริงๆ สายไม่ได้รายงานแต่อย่างใด แต่ลางสังหรณ์บอกว่า อยากจะออกไปตระเวนดูสักหน่อย
“มันเงียบผิดปกติ”
มณี สมชาย ประเสริฐ นั่งด้านหน้า ส่วนสวัสดิ์ ทวี สา ส่วน และวันนี้แถมเผ่นชาวบ้านภูพยับหมอกที่เผอิญเดินเข้ามาคุยด้วยแล้วถูกลากขึ้นรถไปคุยต่ออีกคนนั่งกระบะหลัง
“ซ้ายหรือขวาพี่” สมชายสารถีจำเป็นถามเหมือนทุกครั้งที่รถไต่ตลิ่งจะขึ้นถนนหน้าที่ทำการ
“ขวา”
มณีตอบสั้นๆ รถเลี้ยวเร็วแล้วห้อตะบึงไปอย่างกับปล่อยผีออกจากหลุม เสียงตะโกนกันดังลั่นหลังรถ สมชายยังขับรถไปคุยไปจนรถเข้าเขตอำเภอนาน้อย พ่อค้าในตลาดหันมามองรถกระบะสีขาวที่รู้กันทั่วไปว่า “ปีศาจขาว” กำลังผ่านเข้ามา มีสายตาจับจ้องมองกันบ้างบางกลุ่ม ที่นั่งกินอาหารตามร้านริมทาง
รถจ่อถึงหน้าที่ว่าการนาน้อย มณีโบกมือให้เลี้ยวขวาผ่านเข้าถนนลาดฝุ่นสีแดง สมชายก็นึกรู้แล้วว่าจะไปเส้นไหน
“พี่ มีข่าวนะครับว่า บ้านสันทะสะสมไม้สักไว้เป็นฝาบ้าน เสาบ้าน และโต๊ะหน้ากว้างขนาด 40 นิ้วหนา 4 นิ้วเยอะ” ประเสริฐพูดค่อยๆ ตามแบบฉบับ
“อือ พี่ก็ได้ข่าวมานานนักหนาแล้ว แต่เราก็ยังจับไม่ได้เลยสักครั้ง อาจจะเพราะว่าหน่วยเราอยู่ไกล กว่าจะเข้ามาถึงเขาก็ขนส่งกันเสร็จไปแล้ว หรือตีติดฝาบ้านไปแล้ว ชวด จับไม่ได้”
สมชายยังคงเร่งเครื่องระดับตรวจการณ์ เสียงคุยหลังรถเงียบไปตามปกติที่เข้าเขตพึงลดเสียง ค่ำคืนเดือนมืดที่อากาศรุมๆ ว่าจะร้อน มีแต่แสงไฟหน้ารถและเสียงล้อบดก้อนกรวดและหิน ฝุ่นฟุ้งตามหลังรถ เงาทะมึนของภูเขาเห็นแล้ววังเวง ถ้าช่วงไหนมีพื้นที่ป่าไม้เหลืออยู่ก็จะเย็นยะเยียบ แต่ถ้ามีแต่ภูเขาหัวโล้นก็จะร้อน
ฉับพลันที่เลี้ยวเข้าโค้งมีแสงไฟรถ มองดูก็รู้กันว่าต้องเป็นรถกระบะขนาดสองตัน พอรถตกหลุมเสียงของหนักตกกระทบพื้นรถ
“พี่ ไม้เต็มคันเลยพี่ๆ ขับไหม ได้กวดกันแน่ๆ”
“ได้ พี่เอง สั่งข้างหลังให้ส่องไฟดู ขอให้รถหยุดขอตรวจด้วย”
สมชายกระโดดขึ้นกระบะรถแล้วมณีลงไปขึ้นนั่งขับเอง มีเสียงตะโกนดังจนได้ยิน
“พี่มณีขับเอง ซวยแล้ววันนี้ ไอ้อ๊อดเหยียบเร็วๆ ”
เสียงตะโกนดังลั่นถนน มณีวาดรถเลี้ยวตามหลังแล้วเหยียบสุดฝีเท้า รถกำลังขับเคลื่อนสี่ล้อพุ่งทะยานใส่ไปติดๆ รถกระบะสองตันที่มีไม้เต็มคันเร่งได้เต็มที่แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มณีขับปาดหน้าทิ้งช่วงแล้วเบร็คขวางถนน แต่รถกระบะก็พุ่งแซงซ้ายสุดเฉียดเข้าพงหญ้าข้างทางแล้ววิ่งตะบึงไปอีก
มณีตั้งลำแล้วพุ่งตามไปอีกทีหนึ่ง แต่ครั้งนี้เป็นถนนที่ต้องไต่ขึ้นเขา มณีได้เปรียบปราดไปดักหน้าแล้วขวางถนนเต็มๆ ทุกคนกระโดดลงไปยืนถือปืนลูกซองระวังเต็มที่ เพื่อขอตรวจ พลันทันใด คนถือปืนลูกซองยืนระวังแต่หันกระบอกปืนขึ้นฟ้า พอฝุ่นลดระดับลงก็เห็นคนขับรถไม้เถื่อนและคนนั่งข้างเปิดประตูแล้วก้าวลงมา
มณีติดเบร็คมือแล้วลงจากที่นั่งคนขับ ไปยืนอยู่เบื้องหน้าสายตรวจ
“หวัดดีครับพี่มณี “ มณีรับไหว้แล้วมองหน้า
“จ่าอ๊อด จ่าเก่ง เจอกันจนได้” มณีรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ค่าเทอมลูกครับพี่” จ่าอ๊อดเจ้าเก่าพูดค่อยๆ จ่าเก่งเข้ามาจับข้อศอกมณีพลางพูดด้วยความกริ่งเกรง
“พี่ ขอสักครั้ง ผมสองคนไม่เคยอยากทำหรอกครับ แต่ความจำเป็นมันต้องทำ พี่ก็รู้เงินเดือนพวกผมนิดเดียวเอง นะครับพี่” พลางก้มลงไหว้ตัวโก่ง
“นะพี่ ขอสักครั้ง ถ้าครั้งหน้ามีอีก พี่จับผมส่งคดีได้เต็มที่ครับ” จ่าอ๊อดครวญขอร้อง มณีหน้าชาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก “ลูบหน้าปะจมูก” ข้าราชการที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี รู้จักกันดีก็มีปัญหาได้เช่นนี้
เสียงแว่วๆ มาเหมือนแกล้งให้ได้ยิน “ป่านศรนารายณ์ล้มมวยอีกแล้ว กูว่า” สมชายติงแผ่วๆ เหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับมาตรการที่แข็งไม่จริงของหัวหน้า มณีพูดตอบสองจ่าด้วยความระมัดระวัง
“เวลาผมจับชาวบ้านส่งดำเนินคดี ตำรวจก็ไม่เคยลดราวาศอก เคลียร์คดีเต็มพิกัด แต่พอผมจับตำรวจก็เจอปัญหานี้ ผมรู้สึกละอายจริงๆ จ่าว่าผมจะรู้สึกยังไงครับ” จ่าสองคนก้มหน้าแต่ก็ยังร้องขอ
“ขอหนนี้หนเดียว หนหน้าไม่มีอีกแล้วครับ ผมเลิกเด็ดขาด ผมรู้ถ้าพี่ส่งตัวพวกผมไปดำเนินคดี ผมอาจต้องเคลียร์หนักกว่าชาวบ้าน แต่ถ้าผมมีอันเป็นไป ผมก็คงไม่ได้เป็นตำรวจอีกต่อไป แต่เป็นคนทำไม้เถื่อนตัวจริงแน่ๆ ครับพี่” จ่าอ๊อดออดอ้อนน้ำตาคลอ มณีหนักใจหันไปขอปรึกษาทีมงาน
“ประเสริฐ สมชาย เอาไงดีวะ”
ประเสริฐซึ่งรู้ใจมณีดีที่สุดนิ่ง สมชายที่มาจากป่าไม้เขตแพร่ย่อมคลางแคลงใจ
“เขาเคลียร์เท่าไรพี่”
สมชายพูดเหมือนโกรธ มณีรู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งหน้า ประเสริฐพยายามจะสะกิดสมชาย แต่สมชายไม่เข้าใจ
“ผมเคยรับเงิน เก็บก๊อกแบบนี้หรือไง”
มณีโกรธ พูดเสร็จก็มองหน้าสมชายนิ่ง แต่รู้สึกสะเทือนใจ
“เขาไม่ได้เคลียร์เป็นเงิน เขาขอร้อง ผมก็รู้ว่าหน้าที่ต้องจับแล้วดำเนินคดี ส่งให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็โรงพักที่จ่าเขาทำงานนั่นแหละ ” มณีพยายามจะชี้แจง
“เขาสองคนเมียสามลูกเจ็ดพี่ ถ้าออกราชการก็เป็นมอดไม้ตัวร้ายแน่ๆ ครับ”
ประเสริฐพูดคลายบรรยากาศ แท้ที่จริงจ่าทั้งสองคนก็แวะเวียนมากินเหล้ากันตลอดมา มีงานสังสรรค์ชาวไร่ต้องแข่งรถจักรยานก็ได้อาสัยเป็นรถจักรยานนำขบวน สนิทสนมกันมากก็ว่าได้ แต่นั่นเมื่อมณีและประเสริฐเป็นเพียงหน่วยปรับปรุงต้นน้ำ ไม่มีหน้าที่ปราบปรามเช่นวันนี้ การใช้คนในพื้นที่ที่รู้มากก็ดีไปอย่าง แต่ก็เสียอีกหลายอย่าง
จ่าเดินเข้ามาสมทบด้วย ยกมือไหว้สมชายและประเสริฐ
“น่า ประเสริฐและคุณสมชาย ช่วยผมสักครั้ง ค่าเทอมลูกจริงๆ 7 คนครับ แล้วผมจะเลิกเด็ดขาด”
จ่าเก่งพูดด้วยความอ่อนน้อม
“เทอมหน้าก็ขออีกหรือไง”
สมชายพูดสะบัดๆ เหมือนไม่พอใจ มณีนิ่งมองกลับไปกลับมา
“เรื่องนี้ ผมรับผิดชอบเอง ผมขอยึดไม้ของกลางทั้งหมด ส่วนรถยนต์ จ่าอ๊อดและจ่าเก่ง ผมจะปล่อย เพื่ออนาคตลูกจ่าทั้งเจ็ดและเมียทั้งสามคน”
จ่าอ๊อดและจ่าเก่งร้อง “ว้า” แต่ก็ก้มลงไหว้มณีๆ นิ่งมองด้วยความรู้สึกพิพักพิพ่วนยิ่งนัก
“ขอบคุณครับพี่ เอาอย่างนั้นก็เอาครับพี่”
“เงื่อนไขสุดท้าย ผมเจอจ่ากรณีนี้อีกผมไม่เว้นให้ทุกกรณี"
มณีกล่าวจบก็หันไปสั่งการตามกรรมวิธีการจับกุม
"ส่วน ขนไม้ ลงกองข้างทาง ประเสริฐถ่ายรูปกองไม้ สมชายบันทึกการจับกุมเป็นพบไม้กองรอลำเลียงออกจากป่า ส่งคดีแล้วขอเก็บรักษาไม้ของกลางไว้ที่สำนัก ขนไม้เสร็จ จ่าไปได้แล้วผมเสียใจทุกกรณี อย่าโกรธกันเลยนะครับ ผมช่วยได้แค่นี้จริงๆ”
“แค่นี้ ผมสองคนก็เป็นหนี้บุญคุณพี่แล้วครับ ผมสัญญาจะไม่เกิดขึ้นอีก”
จ่าอ๊อดน้ำตาไหลอาบแก้มก้มตัวลงไหว้ด้วยความสะเทือนใจ จ่าเก่งเดินมาไหว้ตัวโก่งเช่นกัน แต่น้ำตาไม่ไหล แค่น้ำตาคลอเบ้าพูดเสียงสั่นเครือ
“พี่มณี งานนี้ผมสองคนเจ๊งเลยพี่ ไม้สักหน้าสิบนิ้วหนาหนึ่งนิ้วทั้งหมด 450 แผ่น แต่พี่ช่วยได้แค่นี้ ผมก็ขอขอบพระคุณแล้วครับ ไม่งั้นบั้งหลุด” มณีรับไหว้น้ำตาคลอเช่นกัน
ไม้ถูกขนลงกองข้างทางหมด จ่าสองคนเดินคุยกันไปพลางขณะจะก้าวขึ้นรถยังหันมามองตาละห้อย
“มึงร้องไห้ทำไมไอ้อ๊อด”
“เสียดายไม้กับเงินหลายหมื่นซิ”
“กูนึกว่ามึงซาบซึ้งใจพี่มณีที่ปล่อยมึงเสียอีก”
คืนนั้น ส่งคดีที่โรงพักเสร็จ ระหว่างขับรถกลับสำนักโดยมีรถกระบะบรรทุกขับตามมาด้วย มณีนั่งเงียบ
กริบ สมชายยังหงุดหงิด
“ป่านศรนารายณ์ล้มมวยอีกแล้ว”
ประเสริฐกระทุ้งศอกใส่สีข้างสมชายดังพลัก มณียิ้มเครียดๆ ความรู้สึกยากจะบรรยาย
“แย่เนาะ ผมเบื่อจริงๆ เลย งานปราบปรามมันช่างลำบากใจ ถ้าทำไปแล้วต้องลูบหน้าปะจมูกเช่นกรณีนี้” มณีรำพึงเบาๆ
เดือนกว่าหลังโรงเรียนเปิดเทอม มณีนั่งรถไปกับประเสริฐที่ตลาด ขณะจอดรถรอขนวัสดุขึ้นจากร้านค้า จ่าอ๊อดขับมอเตอร์ไซด์ดิ่งมาจอดข้างมณี ตะเบ๊ะปลายหมวกหัวปิงปองพลางพูดขึ้น
“หวัดดีพี่มณี”
มณีหันไปมองรับไหว้แล้วนั่งนิ่งๆ แต่ยิ้มรับการสวัสดี มณียังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ ขอเที่ยวนะครับ ค่าเทอมลูกยังไม่ได้จ่ายสักคน” พลางเอื้อมมือมาจับแขนมณีที่ท้าวอยู่ขอบหน้าต่างรถ มณีมองหน้าแล้วยิ้มพลางตอบ
“มะรืนนี้วันศุกร์ ผมก็จะไปจ่ายค่าเทอมลูกเหมือนกันจ่าอ๊อด”
จ่าอ๊อดตะเบ๊ะปลายหมวกแล้วกล่าว
“ขอบคุณครับพี่”
แล้วสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์บึ่งออกไปทันที มณีกับประเสริฐมองตามหลังแล้วหันมามองสบตากันและกันด้วยความรู้สึกและพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ