คิดสั้น คิดเขลา คิดตัดสวนยางพาราจากป่าสงวนแห่งชาติ
โดย ธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ
www.thongthailand.com
ในอดีต สวนยางพาราปลูกแต่ภาคใต้ คนอีสาน คนเหนือ ล่องใต้ไปรับจ้างกรีดยางบ่งสัดส่วนคนตัด 40% เจ้าของสวน 60% คนใต้ร่ำรวยมหาศาล ต้นยางพาราคือห่านที่ไข่เป็นทองคำ
เจ้าของสวนยางพาราเป็นนายหัวของคนกรีดยางจากเหนือและอีสาน แต่เมื่อคนอีสานและคนเหนือกลับไปปลูกยางพาราที่บ้านเกิด เจ้าของสวนยางทางภาคใต้ขาดแคลนคนกรีด ชีวิตนายหัวชักไม่มีความสุข
ประการสำคัญ พิสูจน์ผลงานวิจัยของกรมวิชาการเกษตร ว่าต้นยางพาราปลูกได้ดีมีน้ำยางมากทั้งภาคเหนือและภาคอีสาน ภาคใต้ไม่ใช่แหล่งปลูกยางพาราแห่งเดียวอีกต่อไป
คนใต้ปลูกยางพาราในป่าสงวนแห่งชาติ ในป่าอุทยานแห่งชาติ ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ในที่ดินมีโฉนด นส3.ก นส.3 สค.1 ตั้งแต่ตีนเขาจนถึงสันเขาซึ่งสูงชันและเป็นป่าต้นน้ำทั้งสิ้น และสูงชันเกินกว่า 35%
ปีพ.ศ.2532 เกิดอุทกภัยใหญ่ร้ายแรงมหาศาลที่อำเภอกระทูน จังหวัดนครศรีธรรมราช สื่อมวลชนโหมประจานว่า กรมป่าไม้ตกเป็นจำเลยสังคมทันใด ด้วยข้อหาว่าปล่อยปละละเลย ให้เกิดการตัดไม้ทำลายป่า แต่นายสนั่น ขจรประศาสน์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ คลั่ง หรือ มีเล่ห์กลใดไม่อาจทราบได้ จึงประกาศปิดป่าสัมปทานทั่วประเทศ
ภายหลังพิสูจน์ทราบกันว่า ซากต้นไม้ที่ลอยมาทับถมบ้านเรือน เรือกสวน ไร่นา คร่าชีวิตคนไปนั้น เกิดแต่สวนยางพาราทั้งสิ้น เพราะว่าป่าดงดิบได้ถูกทำลายไปจนหมดก่อนหน้าสวนยางพาราแล้ว
ถ้ายุทธการทวงคืนผืนป่าเกิดที่ภาคใต้ เพื่อเอาป่าดงดิบซึ่งเป็นป่าต้นน้ำลำธารชั้นหนึ่งชั้นสองคืนมา ผมเชียร์ขาดใจ
เอาแค่สวนยางพาราที่อยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติและเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าก็พอ
แต่ด้วยความคิดสั้น คิดเขลา คิดตัดสวนยางพาราจากป่าสงวนแห่งชาติในภาคอีสานและภาคเหนือ พร้อมเปิดยุทธการ “ทวงคืนผืนป่า” ดูช่างน่าสมเพช
ข้อเท็จจริง ป่าสงวนแห่งชาติในภาคอีสานเหลือไม่กี่เปอร์เซ็นต์ กรมป่าไม้ปกป้องไม่ได้ ถูกบุกรุกทำกินไปทุกตารางนิ้ว สถิติพื้นที่ป่าไม้ของประเทศไทย พ.ศ.2557 บอกชัดเจน
คิดสั้น ว่าตัดสวนยางพาราจากภาคอีสานและภาคเหนือลงไปแล้ว พื้นที่กรีดยางน้อยลงไป ราคายางทางภาคใต้จะมีราคาสูงขึ้น
คิดเขลา ว่าตัดสวนยางพาราจากป่าสงวนแห่งชาติในภาคอีสานและภาคเหนือ จะเป็นการทวงคืนผืนป่าได้หรือ
คิดตัดสวนยางพาราจากป่าสงวนแห่งชาติในภาคอีสานและภาคเหนือ จะตัดท่อน้ำเลี้ยงคนอีสานและคนเหนือ ให้ล่องใต้ไปรับจ้างกรีดยางอีกนั้นหรือ ฝันค้างละกระมัง
เพราะว่าคนอีสานและคนเหนือที่ชาญฉลาดเขาปลูกยางพาราในที่ดินที่มีเอกสารสิทธิ์เช่น นส.3 นส3.ก โฉนดที่ดิน น้อยที่สุดก็ สปก.4-01 จะมีบ้างที่ปลูกสวนยางพาราในป่าสงวนแห่งชาติ
ถ้าคิดดี เมื่อเขาเปลี่ยนจากการปลูกพืชไร่อายุสั้นๆ เป็นสวนไม้ยางพาราอายุหลายสิบปี ย่อมได้ป่าปกป้องผืนดิน และได้อาชีพถาวรของคนอีสานและคนเหนือ ยั่งยืนกว่าไหม
ถ้าคิดเป็น เปิดให้ผู้ที่ปลูกยางพาราในป่าสงวนแห่งชาติ ขึ้นทะเบียนขอเข้าทำประโยชน์ในพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติให้ถูกต้องตามกฎหมาย เพราะว่า มาตรา 16ทวิ แห่งพระราชบัญญัติป่าสงวนแห่งชาติพ.ศ.2507 เปิดช่องไว้ให้เขาทำกินได้
ต้นยางพาราคือพืชเกษตร ชนิดหนึ่ง ที่กรีดเอาน้ำยางได้นานถึง 25 ปี คนปลูกมีเงินใช้อย่างยั่งยืน มีต้นไม้ปกคลุมภูเขาหัวโล้น ให้สิ่งแวดล้อม มีต้นไม้ดูดซับอากาศพิษและแปลงเป็นอากาศดี นกหนูมีที่อยู่อาศัยและหากิน หลังจากนั้นยังตัดต้นไม้ขายให้กับโรงงานเฟอร์นิเจอร์ทั่วประเทศ ได้ราคาแพง ได้เงินอีกก้อนใหญ่ ลดการใช้ไม้จากป่าธรรมชาติ ซึ่งไม่มีเหลือแล้ว
เปิดให้ลงทะเบียนเช่าพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติทั่วประเทศ ทุกอำเภอ ได้เงินเข้าประเทศมหาศาล ได้คืนความสุขให้กับเกษตรกรผู้ยากไร้