หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
ตอน 8. เสียค่าโง่..ทั้งเจ็บและอาย
โดย อินทรี ดำ
การปราบปรามยังเป็นภาระที่หนักอึ้ง ขบวนการลักลอบตัดไม้ทำลายป่ายังมีความถี่สูง นั่นหมายถึงมีความต้องการใช้ไม้สร้างบ้าน ร้านค้า สิ่งประดิษฐ์ เมื่อมีความต้องการก็ต้องมีผู้ค้าเพื่อสนองความต้องการ ในขณะที่ผู้ค้าก็ได้เงินเป็นสิ่งตอบแทน รูปแบบการขนส่งไม้แปรรูปจึงมีความหลากหลาย เป็นเทคนิคที่ติดตามกันไม่จบสิ้นง่ายๆเลย
“หัวหน้าครับ พรุ่งนี้จะมีไม้ออกจากน้ำเลาอีกแล้วนะครับ และคราวนี้ ส.จ.ปั้นบ้านน้ำหกเตรียมหาเงินเลือกตั้งเดือนหน้านี้ ถ้าผมสืบได้วันเวลาแน่นอนจะรีบมาส่งข่าวครับ”
สายที่ทำงานให้มณีแอบมารายงานในมาดของชาวไร่จนๆ รูปร่างค่อนข้างโรยรา ฟันหน้าหักจนเหลือซี่เดียว แต่เป็นคนจริงที่ไม่เคยผิดคำพูด เรียกว่าเชื่อถือได้ ที่สมัครใจทำงานให้ก็เพราะว่า ลูกสาวและลูกชายทำงานที่หน่วยปรับปรุงต้นน้ำภูพยับหมอก และได้รับการส่งเสริมให้เป็นหัวหน้าคนงาน อีกสามวันต่อมาสายสืบส่งข่าวผ่านลูกสาวด้วยจดหมายน้อยสั้นๆ
“ไม้จะออกคืนนี้ ช่วงที่คนกำลังกินข้าว ไปดักที่กม.22 จะจับง่ายสุดเพราะว่าเป็นทางชันรถไม้หนักต้องค่อยๆ ไต่ระดับครับ”
มณีกระซิบบอกประเสริฐให้กระซิบสั่งต่อๆ ในหมู่สายตรวจสำนัก งานปกติแล้วเสร็จ ทุกคนมารวมตัวกันที่รถปีศาจขาวประจำสายตรวจ ข้าวเหนียว หมูทอด น้ำพริกหนุ่ม ถ้วยพลาสติก ช้อน กระติกน้ำแข็ง อุปกรณ์การตรวจตราครบครัน ทุกคนขึ้นรถเหมือนเดิม สมชายทำหน้าที่ขับ ประเสริฐนั่งประกบและมณีนั่งสบายอารมณ์ เวลา 16.00 น.ออกเดินทาง
“ขวานะครับ” สมชายถาม
“เฮ้ย ซ้าย ตีอ้อมไปออกทางไปน้ำมวบ แล้ววกเข้าบ้านน้ำเลา ทะลุไป กม.22 ประกบตามหลัง” มณีอธิบายให้รู้
“ดักข้างหน้าตามสายสืบไม่ดีกว่าหรือพี่” สมชายแย้ง
“หมาทางบ้านหนองบัวคงรายงานว่ารถสายตรวจผ่าน และพอผ่านบ้านใหม่ตีนดอยก็คงมีหมาทางส่งข่าวอีกช่วงหนึ่ง ไก่ตื่นนะซี” มณีพูดตอบข้อข้องใจ
“ใช่พี่ วกไปน้ำมวบก็ดีแล้วครับ แต่คงต้องเร่งหน่อย เผื่อเวลาพลาด”
ประเสริฐเสนอบ้าง รถวิ่งตะบึงไปทางซ้าย และไปอย่างเร็วเพราะช่วงเวลากว่าจะเข้าบ้านน้ำเลา คาดได้ว่าน่าจะเป็นช่วง 18.00 น. ซึ่งชาวบ้านกำลังกลับจากทำงานไร่สวน หลังจากอาบน้ำอาบท่าแล้วก็จะเริ่มเตรียมอาหาร กว่าจะได้กินกันก็ค่ำมืดพอดี นั่นเป็นช่วงเวลาที่หายเหนื่อยจากงานที่ต้องกรำแดดทั้งวัน
รถวิ่งผ่านบ้านน้ำเลา มองลายมือไม่เห็นแล้ว ชาวบ้านนั่งอิงโอ่งน้ำหน้าบ้านบ้าง ไล่ยุงให้วัวควายด้วยการสุมเผาฟางข้าวหรือใบไม้สด บ้างก็นั่งสูบบุหรี่ควันโขมง บ้างก็นอนดูดาวตากลมเย็นๆ ชีวิตที่เรียบง่ายและอยู่ท่ามกลางธรรมชาติของป่าเขาลำเนาไพร มีความสุขอย่างหาได้ยากยิ่ง เมื่อรถวิ่งผ่านก็เพียงชะเง้อคอมอง
หลังพ้นบ้านน้ำเลา สมชายเหยียบรถเร็วขึ้น แสงไฟส่องไปตามถนนลาดฝุ่น สีนวลนิ่งสนิทกับพื้นดิน แต่พอรถวิ่งตะลุยผ่าน ฝุ่นสีนวลกลับฟุ้งกระจายขึ้น สายตรวจจึงกลายเป็นฝรั่งดองในพริบตา มณีมองสอดส่ายหาร่องรอยไปตามถนน แล้วก็โพล่งขึ้น
“สมชาย หยุด ถอยหลังไปอีกหน่อย ทางแยกซ้ายมือมีรอยล้อรถยนต์ “ รถจอด ส่วนกระโดดลงไปเดินสำรวจทางแยกที่มีร่องรอยล้อรถยนต์
“รอยล้อเพิ่งออกครับ หนักมาก น่าจะเป็นรถกระบะธรรมดาครับ” ส่วนกระโดดขึ้นท้ายรถแล้วสมชายก็เร่งตะบึงไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนเตรียมพร้อม รถวิ่งผ่านสะพานข้ามแม่น้ำน่าน แล้วไต่ขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ทันทีที่พ้นโค้งหักศอก สมชายพูดขึ้นทันที
“พี่ เจอแล้วโน่นครับ แสงไฟหน้ารถส่ายไปส่ายมา กำลังไต่เขาขึ้นเรื่อยๆ ครับ หนักอึ้งเชียวครับ”
สมชายชี้ให้ดูแล้วเหยียบคันเร่งแรงมากขึ้น
“คงใช่แน่นอน เร่งหน่อย” มณีขานรับ
สมชายเหยียบคันเร่งมากขึ้น รถวิ่งกระชั้นเข้าไปหาแสงไฟข้างหน้าอย่างเร็ว แต่พอวิ่งไปใกล้ก็ต้องระวังเพราะว่าฝุ่นสีนวลฟุ้งกระจายจนมองไม่เห็นไฟท้ายรถคันหน้า ส่วนยืนขึ้นแล้วส่องสปอร์ตไลท์ใส่กระบะท้ายรถ
“ไม่มีไม้เลยสักแผ่น เป็นไปได้ไง เสียงรถวิ่งหนักมาก “ มณีปรารภขึ้น
“ยังไงก็ต้องเร่งไปดักหน้าแหละครับ ผมแซงนะครับ”
สมชายพูดจบก็เร่งเครื่องเต็มกำลัง รถคันหน้าพยายามเร่งเหมือนกันแต่กลับเร่งไม่ขึ้น เหมือนรถหนักมาก
“ผมว่ามันยังไงอยู่นะครับ” ประเสริฐพูดขึ้น
สมชายตีรถผ่านหน้าแล้วเหยียบเบร็ค รถกระบะสีดำจอดนิ่ง สจ.ปั้น ลงจากรถแล้วตีหน้าซื่อเข้ามาถาม
“มีอะไรครับพี่” พลางมองหน้าสมชายและประเสริฐ
“ขอตรวจค้นหน่อยนะครับ” สมชายพูดพลางเดินไปมองท้ายกระบะรถ สจ. แต่ว่างเปล่าไม่มีไม้สักแผ่นเดียว
“ผมไปไร่มานะครับ จะกลับบ้านน้ำหก หาไม้เถื่อนหรือครับ”
พูดแล้วหัวเราะร่วนเหมือนขำ มณีนั่งมองพฤติกรรม ส.จ.อย่างสนใจ แล้วก้าวลงไปสมทบกับคณะ สจ.ปรี่เข้ามาสวัสดี มณีรับไหว้แล้วพูดขึ้น
“ขออภัยนะครับที่ต้องค้น สายบอกว่าไม้จะออกตามวันเวลานี้ครับ”
“ก็ทำตามหน้าที่ ผมไม่โกรธหรอกครับ”
สจ.พูดเรียบๆ แล้วยกมือไหว้ลา มณีรับไหว้แล้วเดินไปสมทบกับคณะ ขึ้นรถแล้วเลี้ยวกลับลงไปยังหน่วยย่อยต้นน้ำกาด ทุกคนยังกังขาไม่หาย
สจ.ขับรถไต่ขึ้นเขาอย่างเร็ว แต่เสียงรถเหมือนแบกน้ำหนัก
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะที่มันโง่ๆ เซ่อๆ ทั้งคัน” เสียงหัวเราะดังลั่นรถสจ.ปั้น มันเป็นชัยชนะที่เหนือชั้น
คืนนั้นมณีทำงานพลาด ไม่พบรถขนไม้ออกสักคัน ทุกคนขึ้นรถด้วยความทดท้อใจ
“สายหัวหน้ามีปัญหาแล้วนะครับ” สมชายแซว
“ไม่หรอก แต่อาจบอกวันผิด” มณีบ่น
รุ่งขึ้นมณีสั่งให้สายสืบเข้าพบ สายเดินมาด้วยรอยยิ้มคิดว่างานนี้มีรางวัล
“ไม่พบเลย พบรถ สจ.ปั้น จริง แต่ไม่มีไม้สักเล่ม กระบะว่างเปล่า แต่เสียงรถหนักนะ”
มณีบ่นให้สายสืบฟัง สายสืบฟังแล้วก็หัวเราะเสียงดังเห็นเขี้ยวเดียวหรา
“กระบะว่างเปล่าหรือครับ” สายหัวเราะเสียงดังสบตามณี6ล้วพูดขึ้น
“โอยตายเลย ผมลืมบอกไปว่า รถ สจ.มันเสริมกระบะ ใต้แผ่นปูกระบะมันทำเป็นสองชั้น ใต้ท้องกระบะมันก็ทำเป็นกล่อง ซุกไม้สักขนาดหน้า 10 นิ้วยาวเท่ากระบะรถพอดี ได้ทั้งสองชั้นก็ราวๆ 80 แผ่น โอยตายๆๆๆ”
ส่ายหน้าแล้วรีบยกมือไหว้ขอโทษที่บอกไม่หมด มณีนั่งเซ็ง
“ป่านนี้ สจ.มันหัวเราะเยาะเย้ยตายเลย”
มณีพร่ำบ่นด้วยความหัวเสีย
เย็น ที่หน้าสำนักถูกจัดเป็นที่นั่งกินข้าวเหมือนปกติ แต่วันนี้สายตรวจทุกคนหน้าเครียด เดินมาแล้วนั่งกันเงียบกริบ สมชายหน้าทะเล้นยังยิ้มไม่เลิก ประเสริฐเดินหน้าจืดๆ มาเหมือนเคย แต่พอม้วนยกกับแกล้มออกมาพร้อมถ้วยจาน หลายคนมีสีหน้าสดชื่น คลายเครียด
“กินโว๊ย ฉลองที่เสียค่าโง่ให้กับ สจ.เมื่อคืนนี้” มณีพูดพลางยกแก้วน้ำให้ม้วนรินน้ำเปล่าใส่เต็มแก้ว ทุกคนคลายตัวลงแล้วเริ่มต้นจิบด้วยความกระหาย น้ำเปลี่ยนนิสัยถูกรินถี่ยิบ บรรยากาศเริ่มสนุก สายสืบนั่งหน้าเครียด ยกแก้วเทเหล้าเพียวๆ กรอกหมดแก้วตามวิสัย
“ผมขอโทษทุกคนที่เหนื่อยเปล่า” สายสืบพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“งวดหน้ายังมี เจาะมาให้แม่นอีกทีอ้าย” ส่วนสวนกลับ สาเดินมาแหย่
“มึนหรือค้างกันแน่ลุง” สายสืบคราวพ่อหัวเราะแหยๆ
“แต่ก็ได้เบาะแสแล้ว อย่างน้อยก็ได้ความจริง หนหน้าคงมีให้เราบ้าง” มณีปลอบใจทุกคน และที่ต้องปลอบใจมากคือตัวเอง
คืนนั้น หลังเมามายกันได้ที่ ทุกคนกระโดดขึ้นรถแล้วบึ่งออกตรวจทั้งๆ ที่เมากันอยู่
“ไปทางไหนพี่” สมชายถามเหมือนเคย
“ซ้ายอีกที” มณีตอบ สมชายหักไปขวา แต่พอรถวิ่งไปใกล้สุดเขตสำนัก บนดอยสูง มณีสั่งหยุดแล้วเดินลงจากรถไปยืนฉี่ริมทาง มีเสียงหัวเราะไล่หลัง
“ไฟไหม้ป่าโว๊ย ช่วยกันดับหน่อย” สิ้นเสียงทวี ทุกคนลงไปยืนดับไฟป่ากันเป็นทิวแถว ระหว่างนั้นเองที่สมชายเสร็จก่อนและกำลังจะเดินขึ้นรถเพื่อขับ มีรถกระบะขนาดสี่ตันวิ่งมาด้วยความเฉื่อยเพราะว่าขึ้นเนิน เสียงหนักๆ เหมือนบรรทุกของหนัก สมชายยกไฟฉายเรียกให้หยุดเพื่อขอตรวจ ทุกคนเสร็จธุระพอดี
“ขออภัยนะครับ ขอตรวจท้ายรถหน่อยนะครับ”
สมชายไปแหวกผ้าใบคลุมรถดู ประเสริฐเดินตามไปด้วย มณียืนมองห่างๆ
“เตียงเหล็กเต็มคันเลยพี่” สมชายตะโกนบอก “แต่มีไม้สักแปรรูปหน้า 10 นิ้วหนา 1 นิ้วอยู่ข้างล่างหลายแผ่นเชียวครับ
“ขอดูหนังสือกำกับไม้หรือใบเบิกทางหน่อย”
ประเสริฐเดินไปพูดกับคนขับรถ ๆ หยิบเอกสารส่งให้ สมชายเดินไปสมทบแล้วถือกลับมาให้มณีดูอีกที
“ผมว่า อำพรางนะครับ เตียงเหล็กแต่ไม้พื้นเป็นไม้สักหนาตั้งนิ้วหนึ่ง หน้ากว้างสิบนิ้วอีกต่างหาก”
สมชายพรรณนา มณีตรวจดูด้วยความละเอียด
“นี่มันรถของใครหว่าประเสริฐ”
มณีหันไปถามประเสริฐๆ ตอบ
“ไม่รู้ครับ”
“ปลายทางบ้านเลขที่ 7/2 หมู่บ้านลานทองนิเวศน์ ปากเกร็ด นนทบุรี ใบเบิกทางออกโดยป่าไม้อำเภอนาน้อย ลงนามแทนนายอำเภอนาน้อย”
มณีอ่านให้ฟังแล้วหันไปมองทุกคน
“เอกสารหลักฐานถูกต้อง จำนวนครบ” มณีพูดแล้วยื่นเอกสารคืนให้กับคนขับรถ แล้วพูดเบาๆ “ไปเถอะ”
อีกหลายเดือนต่อมา มณีพบลุงหนานจังเบอร์หน้าตลาดสด ลุงหนานเดินเข้ามาหายิ้มตามแบบฉบับ พลางจับมือมณีด้วยความสนิทสนม เหมือนทุกครั้ง
“ขอบคุณหัวหน้า ลูกสาวผมมันปลูกบ้านที่ปากเกร็ด ให้ลูกๆไปเรียนหนังสือ ก็เลยอยากได้ไม้สักไปกรุฝาบ้าน”
"เรื่องอะไรลุงหนาน" มณีหัวเราะงงๆ
"ก็เรื่องเตียงเหล็กที่หัวหน้าขอตรวจเดือนก่อโน้นครับ"
"อ๋อ.." มณีถึงบางอ้อ รถลุงหนานนี่เองหรือ
มณีจับมือลุงหนานแล้วยิ้มเหมือนคนชอบพอกันมาก่อน แต่มณีตีหน้าไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี เมื่อต้องมารับรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ หมดทางแล้วก็ได้แต่ตลกโปกฮาไปแกนๆ
“ไม้สักและยาง ขึ้นอยู่ที่ไหนก็เป็นของรัฐ ยกเว้นคนชอบกัน”
ลุงหนานหัวเราะตาหยี มณีหัวเราะกลั้วไปด้วยความขมขื่นใจ ลูบหน้าปะจมูกก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่บางครั้งหลีกเลี่ยงได้ยากยิ่งนัก แต่เรื่องนี้ ก็เหมือนเสียรู้อีกเช่นคราวที่ สจ.ขนไม้
“เสร็จแล้วหัวหน้า สบายใจได้ ต่อไปไม่มีอีกแล้วครับ ขอบคุณนะ”
มณีไหว้ร่ำลาจากลุงหนานด้วยไมตรี ใช่ เรื่องจริงแม้จริงก็เหมือนเท็จ
ส่วนกรณี สจ.ปั้น มณีไม่เคยจับได้เลยสักครั้ง ช่วงเวลาที่คนจะขโมยกับคนที่ต้องเฝ้าระวังมันช่างยากเย็น สายสืบส่งข่าวผิดพลาดอย่างฉิวเฉียด แต่ก็อย่างว่า คนเป็น สจ.ระดับปริญญาตรี ก็มิใช่เบา
มณีเริ่มทดท้อใจ ปลูกป่าไม่ยากเลย เพียงขยันติดตามงาน แต่จับไม้นี้ช่างยากเย็น มีลูกเล่นแพรวพราว ร้อยแปดเล่มเกวียน แต่...เพื่อหน้าที่ความรับผิดชอบ ต้องทำ และต้องพยายาม แม้วันนี้จะเสียค่าโง่...ทั้งเจ็บและอาย ก็ตามที