หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
ปักกิ่งหรรษา โดย อึ้งเข่งสุง
ตอน ไปทัวร์ดีที่สุด
พูดถึงบริษัทท่องเที่ยวแล้ว มีมากจนแทบจดจำชื่อไม่ได้ มีที่ดังมากๆก็หลายบริษัท แต่ละบริษัทลงโฆษณาประชาสัมพันธ์กันแทบทุกวัน บางบริษัทบอกราคาค่าใช้จ่าย ตลอดจนเที่ยวบินบินด้วยเครื่องอะไร อาหารการกิน ที่พัก และแถมนั่นแถมนี่อีกต่างหาก บริษัทเช่นนี้ก็ชวนให้อยากโทรศัพท์ไปพูดคุยหรือสอบถามหน่อย
แต่อีกหลายบริษัทบอกแค่รายการว่าจะพาไปที่นั่นที่นี่ บินด้วยเครื่องบินราคาถูกที่สุด แต่ไม่มีเรื่องที่พักแรม บริษัทฯเหล่านี้บอกข้อมูลน้อย คนไม่เคยไปเลย ก็รู้สึกลำบากใจที่จะตัดสินใจ แม้แต่จะโทรศัพท์ไปถามก็ยังไม่ค่อยอยากจะถาม มันไม่ชวนให้ติดต่อนัก เหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ที่อาจทำให้การท่องเที่ยวเต็มไปด้วยปัญหา
นักท่องเที่ยวเฉพาะกิจเช่นครอบครัวเราก็หวาดกลัวไปหมดอย่างนี้แหละ ยิ่งมีเงินน้อย โอกาสที่จะได้ไปมีน้อย และโอกาสที่จะแก้ตัวไปอีกก็มีน้อย เพราะว่าเงินทองของนอกกายนั้นมีน้อย ก็เลยยิ่งกริ่งเกรงไปหมด มันช่วยไม่ได้จริงๆ ครับที่ต้องสารภาพความในใจ
บางทีบริษัททัวร์ทั้งหลายได้อ่านพบ อาจคิดเหมือนกันได้ว่า ครอบครัวอย่างเราก็ต้องการโอกาสที่ดีที่สุดเช่นกัน
ถึงแม้ผมจะเป็นนักเขียนอิสระที่เขียนหลายแง่มุม ตั้งแต่กึ่งวิชาการจนถึงท่องเที่ยวแบบเที่ยวไปคิดไปก็เถอะ ในเมื่อไม่มีใครเขาเชิญไปเที่ยวด้วย การลงทุนไปเที่ยวด้วยตนเองจึงเป็นเรื่องที่ยากลำบาก เพราะเงินทองที่เป็นรายได้หลักก็มีภาระต้องใช้แบบเดือนชนเดือน การไปครั้งนี้จึงเหมือนการตัดสินใจครั้งใหญ่ของครอบครัวทีเดียว แต่ไปแล้วมีความสุขมีความพึงพอใจแล้วก็เป็นความสุขของทุกคนในครอบครัว แม้จะไปแบบประหยัดสุดๆ ก็ตามที
"พวกเราไปทัวร์บริษัทฯเอค-ร็อบนะ บริษัทนี้แม่เคยไปสวิสเซอร์แลนด์กับเขามาคราวไปดูงาน เข้าท่าดีเหมือนกัน" แม่เล่าให้ฟังเป็นระยะ พร้อมรายการของที่ต้องเตรียม กระเป๋าเล็กกระเป๋าใหญ่ ยารักษาโรคเฉพาะตัว เอกสารการเดินทาง กล้องถ่ายรูปเพื่อเก็บภาพประทับใจ เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม เว้นแต่น้ำปลา น้ำพริก ที่ไม่คิดจะพกไป
"การนำเงินสดออกนอกประเทศไม่เกินรายละ 50,000 บาทโดยเฉพาะเงินสกุลไทย เงินสกุลอื่นๆ ไม่จำกัดจำนวน" แม่เล่าเพิ่มเติม แต่ได้รับเสียงโห่แทนคำตอบ
"โธ่แม่ ก็แค่ค่าเครื่องบินจะไปกันพร้อมหน้าพร้อมตายังมีปัญหา จะเอาที่ไหนไปตั้งหัวละห้าหมื่นบาท" ลูกสาวพูดไปหัวเราะไป ลูกชายก็สนองรับกันดี ผมได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยนๆ
"ใครจะไปรู้เรอะ พ่อเขาอาจมีแอบไว้เป็นแสนๆ เพราะเขาจะไปเยี่ยมแผ่นดินพ่อเขาอยู่นะ" แม่หยอกแกมแหย่ ทั้งๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าผมจนเงินแค่ไหน
"เออ ไม่มีมั่งก็แล้วไป" ผมได้แต่คาดโทษเอาไว้อย่างขำๆ
"แต่ถ้าพกบัตรเครดิตไปใช้ได้ทุกยี่ห้อเช่น อเมริกันเอกเพรส มาสเตอร์วีซ่า ไดเนอร์คลับ ฯลฯ" แม่ยังขยายความตามเอกสารต่อ
"แม่ ไม่มีใครมีบัตรอย่างที่ว่าสักคน พอๆ ไม่ต้องพรรณาแล้ว คราวที่พ่อไปดูงานอเมริกาเรื่องอุทยานแห่งชาติ ไปตั้งห้ารัฐห้าอุทยานนานสองสัปดาห์ยังหมดเงินแค่ 7,400 บาทแค่นั้น" ผมรีบจบรายการแสลงใจคนจน มันไม่สนุกนักกับการนำเงินตราออกนอกประเทศ
"เรื่องอาหารการกิน กินตามทัวร์จัด เพิ่มเติมต้องจ่ายเอง น้ำในห้องพักก็ควรถามหัวหน้าทัวร์ก่อนบางโรงแรมก็ฟรีบางโรงแรมก็เสียเงิน แพงด้วยต้องระวังหน่อยนะ" ผมชักหงุดหงิด ก็ผมกินน้ำมากยังกับอูฐ
เอกสารการเดินทาง บริการระหว่างการเดินทาง การทิปเด็กยกกระเป๋า พนักงานขับรถยนต์ หัวหน้าไกด์จีน หัวหน้าไกด์ไทยและผู้ช่วย แม้กระทั่งการโทรศัพท์ระหว่างประเทศก็อธิบายไว้เรียบร้อย เรียกว่าทุกรายการจะแจ้งไว้ในเอกสารหมด ดังนั้นเมื่อแจกเอกสารมาให้ก่อนก็ควรจะได้ซักซ้อมความเข้าใจกันเสียก่อน จะได้ไม่วุ่นวายในระหว่างการไปท่องเที่ยว รู้กฎรู้เรื่องไว้บ้างบางทีก็ช่วยให้เกิดความพอดีได้ ไม่เอะอะโวยวายใส่หัวหน้าทัวร์หรือเพื่อนร่วมเดินทาง
โดยเฉพาะเวลาไปประเทศที่ไม่มีการสื่อสารด้วยภาษาสากลเช่นภาษาอังกฤษ จะลำบากมาก เพราะว่าพวกเราพูดจีนกลางก็ไม่ได้ จีนแต้จิ๋วก็ได้สองสามคำ ที่สำคัญภาษาจีนแต้จิ๋วใช้ได้เฉพาะเมืองแต้จิ๋ว แต่ที่ปักกิ่งหรือที่ไหนๆ เขาไม่พูดกัน ไม่มีใครใช้ ประเทศจีนใหญ่โตจนแทบจะหาขอบเขตประเทศไม่เจอ จังหวัดเดียวยังใหญ่กว่าประเทศไทยหลายสิบเท่า คิดดูแล้วกัน
ในการไปท่องเที่ยวประเทศจีนจึงไปกับบริษัทนำเที่ยวเป็นดีที่สุด ส่วนจะบริษัทไหนดีก็ต้องไปหาข้อมูลกันหน่อย บางบริษัทมีความเชี่ยวชาญประเทศยุโรป บางบริษัทมีความเชี่ยวชาญอเมริกา บางบริษัทก็อัฟริกา แต่มีไม่น้อยบริษัทที่มีความเชี่ยวชาญท่องเที่ยวประเทศเขตเอเซียทั้งหมด หรือบางบริษัทก็มีการติดต่อที่มั่นคงกับทางการจีนดี ก็เหมือนซื้อหวย อาจถูกหรืออาจผิด
ที่สำคัญการไปท่องเที่ยวกับบริษัทนำเที่ยวเช่นนี้ ต้องทำใจไว้ให้มากที่สุดเรื่องหนึ่ง
"ตอนที่ไปดูงานสองสัปดาห์ มีเพื่อนร่วมเดินทางที่ดีมาก ดีปานกลาง ดีน้อยและดีน้อยที่สุด นานาจิตตัง ต้องทำใจไว้ เป็นการไปเที่ยวร่วมกับคนแปลกหน้าทั้งนั้น ความคิด ความรู้สึก ความรู้ ความเข้าใจ และมารยาทการท่องเที่ยวร่วมกันมีพื้นฐานแตกต่างกันไป เข้าใจใช่ไหม" ผมเสนอแนวคิดให้ทุกคนได้รับรู้ และให้ระวังให้มาก เพราะว่าจะได้สบายใจในการท่องเที่ยว
"พ่อ ถ้าไปเจอคนเห็นแก่ตัวมากๆ จะทำยังไง หรือบางทีก็ไปเจอคนที่ไม่ชอบอาบน้ำล่ะ" ลูกสาวสงสัย
"หลีกเลี่ยงไปไกลๆ เฉยๆ เข้าไว้ ไม่ควรไปต่อว่าใครทั้งนั้น มีอะไรก็แอบบอกไกด์ให้ทราบ เพื่อหาทางแก้ไข ถ้าไปเจอคนไม่ชอบอาบน้ำก็เดินหลบไปไกลๆ ก็ไม่ได้กลิ่นเองแหละ” ผมเสนอแนะง่ายๆ แต่โดยปกติหัวหน้าทัวร์มักจัดให้นั่งหรือทำกิจกรรมอยู่ในกลุ่มใครกลุ่มมันอยู่แล้ว การปฏิสัมพันธ์กันนอกกลุ่มจึงอาจมีเพียงผิวเผิน
"พ่อ แล้วถ้าเรามีเรื่องต้องติดต่อสื่อสารกับคนจีน แต่ภาษาอังกฤษใช้ประโยชน์ไม่ได้เลยจะทำยังไง" ลูกชายสอดขึ้นมาบ้าง
"ก็ไม่ต้องไปสงสัยหรือสอบถามซี ไม่รู้ก็ไม่รู้ อยากรู้ก็ถามจากไกด์จีนที่พูดไทยได้ไง" ผมตอบแบบนึกว่าดีที่สุด แต่ลูกๆ ไม่ยอมแย้งกันดังลั่น
"ไปจีนเที่ยวนี้ ไม่ต้องเอาปากไปก็แล้วกันนะพ่อ" ผมฟังแล้วก็เลยโซ้ยไปเต็มที่
"เออก็ดีเหมือนกัน เตรียมเกิดเป็นใบ้ในชาติหน้าไว้พลางๆ ก่อน"
"มั่ว ๆ ๆ พ่อ" วงแตกพอดี
คืนก่อนวันเดินทางทุกคนขยันมาก จัดกระเป๋ากันสนุก ขนเสื้อผ้าไปเพียบ แต่ละชุดที่หวังว่าจะใส่ไปในช่วงฤดูใบไม้ผลิมีแต่บางๆ สวยๆ แต่พอดูพยากรณ์อากาศจากทีวี ตายละวา ปักกิ่งอุณหภูมิต่ำสุด 10 องศา สูงสุด 14 องศา เอ๊ะ ฤดูใบไม้ผลิกลางสงกรานต์อย่างนี้หรืออากาศทำไมหนาวจัง ทุกคนรื้อกระเป๋าอีกครั้ง จัดใหม่เผื่ออากาศหนาวเพิ่มขึ้นไปอีก แหม อากาศที่ปักกิ่งนี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไม่แน่นอนเลยนะ ว่ากันว่าบางทีหนาวเหน็บหิมะตก แต่ประเดี๋ยวฝนตกซะแล้ว
เช้ามืด ทุกคนหอบของกันวุ่นวายเดินทางไปยังสนามบิน ตื่นเต้นกันจนลืมคนที่บ้านทุกคน คิดกันแต่จีนๆๆๆ ผมเองตื่นเต้นมากกว่าใครเพราะว่าผมน่ะมีเชื้อสายมาจากแผ่นดินจีนมากที่สุด เรียกว่าเลือดยังข้นอยู่ไม่น้อย ทั้งๆ ที่สารรูปใครเห็นก็มักจะร้องว่า
"ไอ้นี่มัน ถ้าเป็นไทยก็ไทยเล็ก ถ้าเป็นเจ๊กก็เจ๊กดำ เหลือแค่หนังตามีชั้นเดียวเท่านั้นที่เหลืออยู่” แต่ถึงอย่างนี้ผมก็ยังคิดว่า ผมเลือดมังกรนะ จะบอกให้
ไปถึงสนามบินวุ่นวายตามระบบ ทัวร์ช่วยให้พวกเราสบายหายห่วง ผมกับลูกชายวิ่งไปแลกเงินไทยให้กลายเป็นเงินหยวน เข้าคิวรอตามมารยาททุกประการ แต่พอถึงคนที่จะได้เงินหยวน
"เงินหยวนหมดพอดี” เราถามว่าจะไปแลกที่ไหนได้อีก คำตอบแบบหน้าม้าขาหักตอบมาว่า
"โน่น เดินไปซี" ก็ไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ธนาคารที่นี่เขาเป็นแบบนี้ มองดูตัวเองแล้วก็พิจารณาด้วยความเป็นธรรม เราสองคนพ่อลูกเป็นมนุษย์แน่นอน ไม่ใช่มนุษย์ขอทานด้วยโว๊ย นี่แหละหรือไทยรักไทย
"เงินหยวนหมดค่ะ ไปข้างล่างแล้วกัน"
แต่ทุกที่ที่เราสองพ่อลูกย่ำไปถาม ได้รับคำตอบเดียวกันหมด ชักไม่แน่ใจว่านี่เป็นนโยบายไทยรักไทยหรือเปล่า ไม่อยากให้เงินตราไหลออกนอกประเทศ เดินจนเหนื่อยก็เลยหิว ตัดสินใจไปจีนทั้งทีไม่มีเงินหยวนจะอดตายก็ให้มันรู้ไป ตายเป็นตายซี ครอบครัวเราก็เลยเดินทางออกนอกประเทศด้วยเงินไทยในกระเป๋า ไม่ได้มากอะไรหรอก สี่คนมีกันไปแค่ 10,000 บาทแค่นั้นเอง
กินอิ่มเดินขึ้นเครื่องและนั่งไปด้วยความตื่นเต้นตลอด 5 ชั่วโมง เวลาถูกสั่งให้เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นอีก 1 ชั่วโมง หลับๆ ตื่นๆ เดี๋ยวเดียวแค่นั้น