http://www.thongthailand.com
  สร้างเว็บไซต์Engine by iGetWeb.com 
 หน้าแรก  เว็บบอร์ด  บทความ  รวมรูปภาพ  ติดต่อเรา  ข่าวสาร
ค้นหา  ประเภทการค้นหา   Cart รายการสั่งซื้อ (0) 
สถิติ
เปิดเว็บไซต์ 15/03/2009
ปรับปรุง 13/03/2024
สถิติผู้เข้าชม13,956,968
Page Views16,263,271
« March 2024»
SMTWTFS
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31      
ท่องเที่ยวทั่วไทยไปทั่วโลก
ศิลปะ วัฒนธรรม ประเพณี วิถีชีวิต และความเชื่อ
รีวิว ร้านอาหาร โรงแรม รีสอร์ทและสปา
  foo&bed
ธรรมชาติ,สัตว์ป่าและพันธุ์พืช...มีคุณ(nature)
บทบรรณาธิการ สกู๊ฟพิเศษ และเรื่องเล่า
ข่าวสาร
http://www.thongthailand.com/index.php?mo=3&art=42365202
 

จอมโกงจอมภู ตอน 21 คนงานประท้วง

จอมโกงจอมภู ตอน 21  คนงานประท้วง

                

ตอน 21  คนงานประท้วง

 

หน่วยปลูกป่ารักษาต้นน้ำในท้องที่จังหวัดน่านมีอยู่ 10 หน่วย กระจายไปตามต้นน้ำที่ถูกบุกรุกทำไร่เลื่อนลอย  และล่อแหลมต่อการพังทะลายของดิน  มองไปทางไหนก็มีแต่ภูเขาหัวโล้น แทบไม่มีต้นไม้เหลืออยู่เลย  และนี่เองที่รัฐบาลจำเป็นต้องเร่งฟื้นฟูสภาพป่าต้นน้ำเพื่อให้คืนสู่สภาพป่าดังเดิม  ทุกๆ หน่วยงานต้องมีกำลังคนเป็นส่วนสำคัญในการปลูกป่าดังว่า 

ปีนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย  งบประมาณงวดแรกก็ช้ามากทีหนึ่งแล้ว พองวดที่สองควรจะราบรื่น แต่ก็มีปัญหาอีก ชาวบ้านทำงานกันมากว่า 2 เดือนแล้ว  เงินค่าแรงยังไม่ออกเลยสักบาท  ใกล้ความเดือดร้อนแล้วนะครับหัวหน้าหัวหน้าหน่วยๆ หนึ่งทางตอนเหนือของจังหวัดน่านปรารภขึ้นในที่ประชุมศูนย์

ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง  ปลูกป่ามากว่า 15  ปีก็เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา หมุนได้ก็หมุนกันไปก่อนหัวหน้าศูนย์พูดขึ้น

แทบไม่มีจะหมุนแล้วซิครับ  หลายหน่วยพูดขึ้นพร้อมๆ กัน

มณี มีปัญหาไหม?”  หัวหน้าศูนย์เห็นมณีนิ่งๆ ก็เลยถามดู

มีเหมือนกันครับ  แต่ของผมจัดตั้งกองทุนสวัสดิการก็เลยมีเงินหมุนเวียนซื้อข้าวสารไปให้เบิกล่วงหน้าได้ครับ  มณีแถลง

ทำยังไง เผื่อทุกหน่วยจะได้ทำตามอย่าง  หัวหน้าศูนย์พูดต่อ

คนงานที่นั่นกว่า 200 ชีวิต เป็นหนี้ดอกเบี้ยร้อยละ 20 มากกว่าครึ่ง ผมก็เลยปรึกษาเขาว่า ถ้าจะจัดตั้งกองทุนสวัสดิการโดยเก็บเงินสะสมคนละ 50 บาท/เดือน จำนวน 10 เดือน ได้เงินกว่าแสนบาทหมุนเวียน ทำมาหลายปีก็มีเงินก้อนโต หมุนเวียนซื้อแต่ข้าวสาร ประเภทกับข้าวหาเอาเองครับ  การเบิกนี่ประเสริฐเขาจัดระบบป้องกันหนี้สูญด้วยการทำงานกี่วันเบิกได้เท่าไร  ก็เลยไม่มีหนี้สูญหรือดินพอกหางหมูครับ  มณีพูดเรียบๆ 

ผมก็ว่าดีนะ  หมดปัญหาไปเปลาะหนึ่ง หัวหน้าศูนย์เห็นด้วย

   อากาศร้อนเดือนมีนาคมยังไม่ร้อนเท่าความเดือดร้อนของคนทำงาน  เงินงวดสองจะสิ้นแล้ว ค่าจ้างคนงานชั่วคราวเพิ่งจะตกมาถึง  ทุกหน่วยส่งบัญชีขอเบิกไปตามสายงาน  แล้วนั่งรอนอนรอ บัญชีกระจุกตัวที่คลัง งานหนักกว่าปกติ  ส่วนทางหน่วยก็หวังกันว่าเงินจะออกก่อนวันสงกรานต์ ชาวบ้านจะได้มีเงินไปทำบุญปีใหม่ และซื้อเครื่องนุ่งห่มสวยๆบ้าง โดยเฉพาะใช้หนี้ที่ติดแปะไว้หลายรายการ  พออีกสามวันถึงวันสิ้นสุดปีเก่า 31 มีนาคม  คนงานแทบทุกหน่วยทนไม่ไหว  ตัดสินใจเดินขบวนประท้วงหัวหน้าของตนเองกันจ้าละหวั่น

ทุกปีก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย  พวกผมเป็นคนจนนะครับ จะเอาที่ไหนมากิน เลี้ยงลูกเมีย  ลูกก็ต้องไปโรงเรียน  นายอำเภอช่วยตรวจสอบด้วยครับว่า เงินออกมาหรือยัง?”

ผมว่าถ้าหัวหน้าจะเอาเงินไปหมุนกินดอกเบี้ยเสียละมั้งครับ  พวกผมจะอดตาย กินแต่ผักจิ้มน้ำพริกทุกวัน

ผมรับปาก จะสอบถามทางหน่วยต้นน้ำให้  เงินออกผมว่าเขาคงจะเอามาจ่ายพวกเรา  เขาปลูกป่าสำคัญที่ต้องมีพวกเราเป็นกำลังนะ

ชาวบ้านได้ฟังดังนั้นก็ใจชื้น แต่ก็ยังหวาดระแวงว่าหัวหน้าจะแอบอมเงินไปกินดอกเบี้ย(ซึ่งในช่วงเวลานั้นดอกเบี้ยร้อยละ 10 บาทต่อปี) ถ้าทำอย่างว่าก็ได้หลายเงินเหมือนกัน

ส่วนมณีแม้มีเงินกองทุนสวัสดิการแต่ก็ไม่พอจ่าย มันหลายเดือนเกินไป หมด   มณีตัดสินใจขับรถพาประเสริฐไปจังหวัดน่านอีกครั้ง  คราวนี้เป็นสร้อยคอทองคำเส้นโตของเราสองคนรวมแล้ว 2 บาทเศษๆ  มันเป็นทางออกสุดท้ายให้เลือก

             เต็มที่ครับ

ประเสริฐพูดพลางกดนิ้วโป้งปั๊มลงบนใบตั๋วจำนำของสถานธนานุบาล  มณีวางฟอร์มนั่งกินกาแฟรอที่ร้านเช่นเคย  ประเสริฐเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม ได้เงินไปหมุนอีกระลอก

            เจ๊ ขอจ่ายบางส่วนนะ  เงินยังไม่ออก  ก็เลยไปหามาได้เท่านี้แหละครับ

มณีเดินเข้าไปสวัสดีเจ๊เจ้าของร้านข้าวสารร้านเดิม เจ๊ยิ้มแล้วพยักหน้า  คนงานแบกกระสอบข้าวขึ้นรถ  มณีมองสอดส่ายไปรอบๆ ตัว  คนเข้าออกร้านวันหนึ่งๆ กี่คนนะ  เจ๊จะขายได้เท่าไรต่อวัน ใบเสร็จไม่มี  ภาษีจะเสียกี่บาท คิดได้เท่านี้ เจ๊ก็แจ้งยอดหนี้ครั้งนี้ พร้อมกับส่งใบส่งของให้ 1 ใบ

แวะหาข้าวกินก่อนเถอะ หิวว่ะ

มณีพูดลอยๆ ประเสริฐพยักหน้า กินข้าวแกงคนละ 2 จานจนอิ่มแปล้โดยลืมไปว่า มีคนงานรอหาข้าวไปหุงกินอีกสองร้อยกว่าคนและทันทีที่รถเลี้ยวเข้าหน่วยจอดยังไม่สนิทดีเลยได้เรื่อง
            หัวหน้าคะ  คนงานไปเดินขบวนหานายอำเภอหมดเลยค่ะ  ทองม้วนร้อนใจรีบเล่าให้ฟัง  มณีหน้าเหยเก  ประเสริฐพูดขึ้นว่า

            เอาข้าวลงก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะลงไปตามในหมู่บ้านให้คนที่อยู่มาเบิกข้าวไปก่อน ประเสริฐพูดเสร็จขึ้นขับรถลงไปในหมู่บ้าน ปล่อยให้มณีฟังรายงานจากทองม้วนต่อไป

            ใครเป็นหัวโจกงานนี้มณีซักถามทองม้วน

            น้อยค่ะ ที่จริงก็หลายคนร่วมกันแหละค่ะทองม้วนตอบเท่าที่พอจะรู้ๆ ว่าใครโวยวายมากที่สุด

            มณีรับกุญแจรถยนต์จากประเสริฐ ขับรถเข้าอำเภอนาน้อย พอจอดรถก็พยายามกวาดตาดูจนทั่วบริเวณที่ทำการอำเภอ  และเดินไปขอเข้าพบนายอำเภอนาน้อยๆ รีบลุกขึ้นจูงมณีไปนั่งที่โต๊ะรับแขก

            เมื่อกี้ ชาวบ้านสวนป่ามากันสัก 20 คน มาร้องเรื่องเงินค่าแรงคนงาน นายอำเภอเล่าให้ฟัง

            ผมบอกเขาว่า หัวหน้าเป็นคนยังไง  ถึงไม่รู้หรือว่าเขาคงไม่ทำอย่างที่พวกเราสงสัยกัน  ถ้าเงินออกจริง ผมรับรองว่าหัวหน้ามณีคนนี้เอามาจ่ายทันทีนายอำเภอเล่าพลางก็ยิ้มร่า มณีน้ำตาคลอ ซาบซึ้งใจในความเมตตาที่ท่านนายอำเภอหยิบยื่นให้

            ผมต้องกราบขอบพระคุณท่านนายอำเภอมากครับ  ผมบอกไม่อายผมกับประเสริฐเข้าไปจังหวัดกันเพราะว่าเอาทองไปฝากโรงรับจำนำครับ ได้เงินมาก็รีบบรรทุกข้าวสารมาให้เบิกกินกันไปพลางๆ ก่อน  เพราะว่ายังไงเสียเงินก็ไม่ออกก่อนวันสงกรานต์แน่นอนครับ

            ใช่ระบบราชการ  ตรวจสอบบัญชีจำนวนมาก ผิดพลาดไปแค่คนเดียวมีเรื่องจนหัวโต  ผมเข้าใจนายอำเภอลุกขึ้นไปส่งมณีแล้วพูดด้วยความใจดี

            กลับไปเถอะนะมณี  ป่านนี้คงไปเบิกข้าวสารกันทุกคนแล้ว  ไม่ต้องห่วง มีอะไรผมยันให้ทุกกรณี  นายอำเภอพูดส่งท้าย

              มณีไหว้ลาอีกครั้ง แล้วขับรถกลับหน่วย พลางนึกในใจว่า ถ้ามีนายอำเภออย่างนี้ หน่วยราชการด้วยกันก็ทำงานสบายใจ

            พอรถมณีเลี้ยวเข้าประตูหน่วย  ชาวบ้านที่ไปเดินขบวนกับนายอำเภอก็หายแวบ เหลือแค่น้อยกับเผ่น คนอื่นๆ ทำทีแบกถุงข้าวสารบังหน้าแล้วเดินลิ่วกลับบ้าน 

            ว่าไงน้อย เผ่น  ได้ข้าวช้ากว่าเขาหรือไง?” มณีทักทาย น้อยกับเผ่นหัวเราะแหยๆ แล้วก้มหน้าตอบ 

            ครับ  คิวยาวครับหัวหน้า  มณีมองหน้ายิ้มๆ ด้วยความเข้าใจ  ทำผิดก็ยังดีที่รู้จักละอายใจ มันเป็นเรื่องน่าเห็นใจ ทำงานไปแต่ไม่เห็นเงินสักบาท

            ปีใหม่นี้ก็ทำบุญในบ้านเรา  ไม่มีเงินกินเหล้าก็ดีเหมือนกันนะ ปีใหม่จะได้สุขภาพดี ไม่ดีหรือน้อย ?”  มณีหยอก น้อยยิ้มแก้มปริ เผ่นหัวเราะ

            หมามันกินขี้ มันก็จะกินขี้ให้ได้แหละครับหัวหน้าเผ่นว่าพลางหัวเราะ น้อยหน้าแดงโกรธ

            ไอ้เผ่น ! พอกูมีเหล้ามึงก็มากินกับกูทุกที คราวนี้มึงอดน้อยเสียงดังใส่พลางชี้หน้าเผ่นๆ

            ล้อเล่น กูล้อเล่น เผ่นว่าแล้วก็แบกถุงข้าวเผ่นไปทันที มณีประเสริฐและทองม้วนหัวเราะกันด้วยความขำขัน น้อยรีบแบกถุงข้าวแล้วเร่งฝีเท้าเพื่อจะไล่เตะก้นเผ่นให้ได้

            นายอำเภอว่ายังไงบ้างครับพี่ประเสริฐถามขึ้นหลังหมดภาระเบิกข้าวสาร

            ท่านช่วยชี้แจงให้ ก็เลยยกทัพกลับกันมาหมดมณีเล่าสั้นๆ แต่ประเสริฐร่ายยาวกว่า

            มาถึงก็มาถามผมว่าไปเอาข้าวมาได้ยังไง  เอาเงินที่ไหนมา  เงินออกแล้วใช่ไหม  แอบเอาเงินไปฝากธนาคารในเมืองแล้วได้ดอกเบี้ยบนความทุกข์คนจนใช่ไหม?” ประเสริฐเล่าไปขำไป

            แล้วประเสริฐตอบเขาว่ายังไงมณีถาม

ผมก็ไม่อยากพูดมาก แบะคอให้ดู แค่นั้นแหละ หน้าจ๋อยประเสริฐยิ้มอารมณ์ดี

            แล้วผมก็บอกว่า  เดี๋ยวหัวหน้ากลับมาก็ดูที่คอแกด้วยนะ   แต่พอเห็นรถพี่เข้ามาแค่นั้นแหละ เผ่นกันหมด บางคนยังไม่ได้เบิกก็มีนะครับ กลัวโดนด่า

            ประเสริฐเสริมพลางหัวเราะ มณีหัวเราะตามเสียงดัง  พลางส่ายหน้าด้วยความขำขันและเอ็นดูในความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของชาวบ้าน  แต่ถ้าคิดในมุมกลับกัน 

เขาเดือดร้อน  ก็ร้อนใจเป็นธรรมดา  ไม่มีเงินเดือนประจำ  มีรายได้ก็ไม่มากพอเพียงที่จะเหลือ  ป่วยออกงานไม่ได้ก็ไม่ได้เงิน  แก่ลงทำไม่ไหวก็แทบจะอดตาย  พี่เข้าใจความรู้สึกที่แสนหดหู่เหล่านี้ดี  พี่ถึงอยากหาทางช่วยเขาให้มากเท่าที่จะมากได้  มณีน้ำตาคลอหน่วย

พวกขี้โรค  ผ่าตัดไตมาก็มี  บางคนเป็นนิ่ว  ซีดเหลือง  ขอหมอมาตรวจรักษาหมู่บ้านเราสักทีก็ดีนะพี่  ประเสริฐเสนอ

มันคงยาก  หมอก็เป็นราชการ มีระบบงบประมาณเป็นปีๆ ไป  ถ้าไม่อยู่ในแผนก็ยาก  ดูแต่เราซี  อะไรที่อยู่นอกแผนถ้าไม่บ้ากล้าโกงเงินหลวงอย่างเรา  มีหรือจะเกิดการพัฒนามากมายหลายอย่างๆที่เห็นๆกันอยู่ มณีโต้ตอบตามหลักเหตุผล

เราคงช่วยให้เขามีสิทธิเบิกเงินใช้ได้ด้วยแรงงานที่ยอมขาดทุน   แต่ได้คุณธรรมก็เอาดีละมั้ง  มณีต่อความยาว  ประเสริฐเห็นคล้อยตาม  เพราะถึงยังไง  เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็ช่วยมากกว่าหน่วยงานไหนๆ แล้ว   

กินข้าวเถอะค่ะ  ค่ำแล้ว ทองม้วนยกอาหารมารอเรียบร้อย ที่เก่าเวลาเดิม

ระหว่างนั่งกินข้าวกันอยู่ มณีอดห่วงหาน้องเมียไม่ได้ เพราะว่าไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว

ประเสริฐ น้องว่าจะเข้ามาหน่วยหรือเปล่าวันศุกร์นี้ มณีถาม

เห็นว่าจะไปออกค่ายกับเพื่อนๆ  ที่ทุ่งช้างครับ ประเสริฐตอบ แววตาเปล่งประกายสดใสเมื่อเอ่ยถึงสายธาร

บ่นอะไรพี่มั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่ก็มัวแต่ยุ่งๆ มณีปรารภขึ้นลอยๆ

ก็..บ่นหาอยู่นะครับ มาทีไรก็ไม่พบพี่เลย ประเสริฐเรียงถ้อยให้ฟัง

ประเสริฐดูแลน้องด้วยแล้วกันนะ พี่ยุ่งหลายเรื่อง มณีฝากฝังน้องเมีย แต่ในใจก็นึกระแวงเหมือนกันว่า จะกลายเป็นฝากปลาย่างไว้กับแมวหรือเปล่า อย่างไรก็ดี มณียินดีที่ประเสริฐคอยดูแลแทน เพราะมั่นใจได้ว่า จะไม่เกิดความเสียหายอย่างแน่นอน  

 

ผมก็ไม่อยากพูดมาก แบะคอให้ดู แค่นั้นแหละ หน้าจ๋อย

Tags : jomgong

 
 หน้าแรก  บทความ  ข่าวสาร  รวมรูปภาพ  ติดต่อเรา  เว็บบอร์ด

อัตราค่าโฆษณา    

แบบเนอร์ กลางหน้า.  ขนาด 800 x 400-600 พิกเซล เห็นหน้าแรก  5,000 บาท/เดือน

แบนเนอร์ เหนือโลโก้เว็บไซต์ ขนาด 1000 x 80 พิกเซล เห็นทุกหน้า 4,000 บาท/เดือน

 แบนเนอร์ ซ้าย  ขนาด 240 x 120-160 พิกเซล เห็นทุกหน้า 3,000 บาท/เดือน

ทำข่าวแถลง รีวิวโรงแรมและร้านอาหาร  เขียนสารคดี เชิญได้โดยตรงที่ โทร.081-9416364

ติดต่อ 135 ม.12 ต.กำแพงแสน อ.กำแพงแสน จ.นครปฐม 73140

 
view