บูมเมอแรง

Boomerang

“เอื้อยนาง”

ฉันเป็นอย่างบูมเมอแรงขว้างไปทุกแห่งก็กลับมาที่เดิม

เธอเป็นคนขว้างไป  อย่างเยื่อใยไม่มี ก็ยังวกเวียนมาทุกที....

            บทเพลงของคุณธงไชย  แมคอินไตย์  บทนี้ทำให้มองภาพของคำว่า Boomerang  ที่เป็นหัวเรื่องในวันนี้ได้ส่วนหนึ่ง  จึงขออนุญาตเธอยกมาเปิดเรื่องเสียเลยค่ะ

                                                                                        
              Boomer , Woomer,  (Killer  Stick)  เป็นอาวุธของชาวอะบอริจินออสเตรเลียมาแต่โบราณ  ใช้ล่าสัตว์ หวดจิงโจ้  วอลล่าบี และเจ้าวอมแบต   ใช้ขว้างนก(ที่บินบนอากาศ) หงส์ดำ(ที่ลอยอยู่เหนือบึงน้ำ) มาเป็นอาหารอิ่มท้องกันทั้งเผ่ามาแล้ว

 อาวุธนี้เดิมจึงมีน้ำหนักมาก  เพราะออกแบบมาเพื่อขว้างสอยเหยื่อ และศัตรู(อาจเป็นมนุษย์ด้วยกันก็ได้)ได้อย่างมีประสิทธิภาพทำให้ถึงตาย  หรือสลบเหมือดลงนอนแอ้งแม้งได้

            แต่ บูมเมอแรง    ที่ชาวพื้นเมืองบางท้องถิ่นใช้ขว้างเป็นเกมสนุก ๆ ด้วยนั้น จะมีน้ำหนักที่เบากว่า  ขว้างไปแล้ววกกลับมาได้

            ปัจจุบันเกมขว้างบูมเมอแรงเป็นที่รู้จักกันทั่วโลก  มีการแข่งขันทำสถิติการขว้างให้ได้ไกลที่สุดด้วย  ความเร็วของมันบางครั้งอาจไปได้ถึงร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงเชียว

            เพื่อการเอาชีวิตรอด  มนุษย์รู้จักประดิษฐ์คิดค้น ดัดแปลงสิ่งรอบกาย ใกล้มือ ให้เกิดเป็นเครื่องมือ  เครื่องใช้  ให้เหมาะกับสิ่งแวดล้อมและสถานการณ์มานานแล้ว   อย่างอาวุธนี้ผู้ผลิต  ผู้ใช้บรรจงทำขึ้นด้วยความใส่ใจ  ใช้ป้องกันตนเอง  และคนใกล้ชิด  ใช้ทำงานมาเลี้ยงดูกันอิ่มหนำ  มันจึงเป็นเหมือนเพื่อนข้างกาย  มีความรัก  ความผูกพันทุ่มถ่ายลงไป  ด้วยมนุษย์เป็นสัตว์โลกที่มีสมองโต  มีจิตวิญญาณ  มีความผูกพัน  ความเชื่อ ก่อให้เกิดงานศิลปะ  บูมเมอแรงของชายหนุ่มคนหนึ่งจึงเป็นทั้งชีวิตของเขาที่ทุ่มเทผ่องถ่ายลงไปในลวดลาย ศิลปะ ด้วยความประณีต  พิถีพิถันบนท่อนไม้เหมาะมือนี้   ที่เขาวางไว้ข้างกายแม้เวลานอนหลับ

            ศิลปะการขว้างบูมเมอแรงเป็นทักษะที่ต้องใส่ความรู้สึกในน้ำหนักในมือ    แรงพลัง    และทิศทางที่ส่งออกไป  นี่ต้องรวมถึงความสมดุลของด้านปลาย ความยาว และความแอ่นโค้งที่พอดิบพอดีของท่อนไม้ด้วย

            ยุคแรก ๆ อาวุธนี้ แน่นอนทำขึ้นจากกิ่งไม้  รากไม้  ที่ผู้ต้องการใช้เสาะหาอันที่ธรรมชาติรังสรรค์ไว้ให้เขาอย่างเหมาะเจาะ  แต่ปัจจุบันมันทำจากวัสดุอื่น ๆ มากมายให้เลือก

            วัสดุที่ใช้จะเป็นผลต่อการวกกลับมาได้อย่างมีประสิทธิภาพหรือไม่  หลักใหญ่อยู่ที่มุม ความหนา   ความยาวของขาทั้งสองข้าง    เคล็ดลับก็คือใช้หลักเดียวกับปีกเครื่องบิน  คือด้านบนทั้งสองข้างหนา  ส่วนด้านล่างแบนราบ  และเทคนิคการขว้างให้วกกลับมาได้อยู่ที่การบิดมือให้จังหวะพอดี  เพื่อบูมเมอแรงจะได้หมุนติ้ว ตีวงในอากาศ (อาจหลาย ๆ รอบ) แล้ววกกลับมาสู่มือที่ขว้างมันออกไปได้อย่างสวยงาม  และเป็นดังที่คุณธงไชยเธอครวญคร่ำไว้ว่า

ฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง

ขว้างไปทุกแห่งก็กลับมาที่เดิม

ๆๆๆๆๆๆ

......