ไปท่าแขก แบกลูก ท่องลาว : ไหว้พระธาตุศรีโคตรบูร โดยพรหมพร พานิชกิจ

ไปท่าแขก  แบกลูก  ท่องลาว

ไหว้พระธาตุศรีโคตรบูร

พรหมพร  พานิชกิจ

            อีกทริปหนึ่งที่พวกเราพากันตื่นเต้น   ที่จะได้ไปท่องเที่ยวต่างแดน พูดเก๋ๆให้ใครๆอิจฉาเล่นๆ ก็คือไปต่างประเทศ  เด็กๆพากันตื่นแต่ตี 4 เพื่อเดินทางไปสบทบกับแกนนำการท่องเที่ยว  ที่หนีไม่พ้นก็คือ ย่าของเรา

            ตามที่นัดหมายอำเภอท่าอุเทน จ.นครพนม  กว่าจะถึงที่นัดหมายคณะที่เดินทางมาจากอุบลฯ ก็แวะกินอาหารเช้าที่ขึ้นชื่อ จ.มุกดาหาร  ถึงที่นัดหมายก็ปาเข้าไป 10 โมงเช้า
     
            ต่างพากันทักทาย สวัสดี...เด็กๆพากันรับของฝาก จากย่า และอาผู้เดินทางไกลมาจาก จ.กระบี่   จนกลายเป็นธรรมเนียมหนึ่งในครอบครัวของเราไปแล้ว  เป็นความรู้สึกดีๆๆ...และเป็นสุขที่เห็นใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มของเด็กๆ...  ตามมาด้วยเสียงหัวเราะใส ๆ อย่างไร้เดียงสา

            จากนั้นพวกเราก็เตรียมตัวอีกครั้ง ผู้ใหญ่ 5 กับเด็กๆอีก  5   มุ่งตรงไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองริมฝั่งโขง  นครพนม   เพื่อทำเอกสารผ่านแดน  วุ่นวายกับการถ่ายรูป  และเตรียมเอกสาร  เด็ก ๆ ได้เจอกันก็เหมือนจับปูใส่กระด้ง  น้องไออ้น  กับแพงขวัญยังเป็นทารกต้องอุ้มถ่ายรูปติดบัตรแน่ะ

            

             ชำระค่าธรรมเนียมแล้วเสร็จประมาณเที่ยง พวกเราทั้ง 10 คนก็เดินทางข้ามแดน แบกลูก  สะพายกระเป๋า(มีขวดน้ำ ขวดนม ฮ่า)ลงบันไดที่สูงหลายขั้นไม่มีราวให้จับ   เพื่อลงไปขึ้นเรือล่องน้ำข้ามแม่น้ำโขง  มุ่งสู่ประเทศลาว

            แม่น้ำโขงเป็น สายน้ำนานาชาติสายหนึ่งของโลก ที่มีความยาวกว่า 4,000 กิโลเมตร และไหลผ่านรวม 7 ประเทศ ได้แก่ จีน พม่า ไทย ลาว กัมพูชา และเวียดนาม  ช่วงนี้น้ำลดระดับลงไปมาก      เราต้องหอบเด็ก ๆ ไต่ลงบันไดแบบหยุดพักครึ่งทางกว่าจะลงถึงเรือได้

ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็ถึงประเทศลาว แล้วก็ขึ้นบันไดสูงอีกครั้งเพื่อไปเสียค่าธรรมเนียมข้ามแดนหว้า..เสียอีกล่ะ(ครั้งที่ 3)  ก่อนจะก้าวสู่เมืองท่าแขก

      

            เราเรียกรถตุ๊ก ๆ ลาว  ซึ่งมารอรับลูกค้า...เหมาจ่าย  700 บาท  เขาก็พาไปชมสถานที่สำคัญๆ ซึ่งเวลาเรามีไม่มาก จึงได้ไปชมตลาดในตัวเมือง  และถนนหนทาง  ที่สำคัญได้ไปไหว้พระธาตุศรีโคตรบูร  ณ  เมืองเก่าท่าแขก  ซึ่งห่างออกจากตัวเมืองประมาณ 6 กิโล  เป็นที่รู้จักกันดีของคนลาวและคนไทย

ภายในบริเวณวัดจัดเป็นสวนวัฒนธรรม  และมีอนุสาวรีย์ศรีโคตรบอง   สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสาวรีย์กษัตริย์นครศรีโคตรบูร (สีโคดตะบอง-ในภาษาลาว)สมัยอาณาจักรศรีโคตรบูรรุ่งเรือง

   

            พระธาตุศรีโคตรบูรเป็นที่ประดิษฐานพระสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า สร้างสมัยเดียวกับพระธาตุอิงฮัง  แขวงสะหวันนะเขต

 เที่ยวชมความงามของพระธาตุที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง  จนเลยเวลาไปบ่ายกว่า  ก็ได้กินข้าวกลางวันที่นี่ใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น  ริมฝั่งแม่น้ำ   มองมาฝั่งไทยเห็นนครพนมตั้งอยู่ไกลลิบสายตา  

             

              อาหารหนีไม่พ้นก็คือ  ส้มตำ ไก่ย่าง  ปลาเผา  ซึ่งอร่อยถูกปากทั้งเด็กและผู้ใหญ่   ราคาก็แสนถูกใจ กินอย่างหรูหรา หมดเงินไปประมาณ 15,000 กลีบ เทียบกับเงินไทยก็ประมาณ  300 กว่าบาท  โอ้โฮ้...ไม่เคยกินอาหารแสนแพงเลยน่ะนี่

นับเป็นโชคดีที่วันนี้ฟ้าหลัว  แดดจาง  คล้ายฟ้าจะเห็นใจลูกหลานชาวไทยที่อุตส่าห์ฝ่าความร้อนมาเยี่ยมเยือน   เราจึงแบก หอบ  กันเที่ยวได้ไม่ยกเว้นเด็กเล็กเด็กน้อยที่สนุกกันจนคนลาวมองดูด้วยสายตาพิศวง  งงเด็กไทย
                               

             จากนั้นหอบลูกหลานไปแวะชมความงามของบ้านแบบลาว  ในสวนวัฒนธรรมชนเผ่า(แขวงคำม่วน)  ที่จัดไว้มุมหนึ่งในเขตวัด    ก่อนยกขบวนขึ้นรถไปชมตลาด  ซึ่งก็ไม่ต่างจากตลาดสดบ้านเรา  แต่ย่าของเราก็ได้มะม่วงติดไม้ติดมือที่แสนจะแพงตกลูกล่ะ 20 บาทถ้าเทียบกับเงินไทย ถ้าบ้านเราล่ะก้อ กองล่ะ 20 บาท  ทำให้เป็นเรื่องขำๆ ว่าอาจเป็นเพราะคนลงไปซื้อท่าเท่ห์เกินไป

           
              


               ออกจากตลาด  โชเฟอร์ใจดีพาไปดูสถานที่น่าอัศจรรย์อีกที่ก็คือ กำแพงยักษ์   ซึ่งเป็นกำแพงหินสูงใหญ่ ยาวเหยียด  น่าอัศจรรย์ว่าเป็นฝีมือคนสร้างมาแต่โบราณ  หรือเป็นกำแพงธรรมชาติกันแน่  จึงสูงใหญ่เป็นแนวยาวกว่า 30 กิโลเมตร  

ระหว่างทางไป ไกด์คนเก่งของเราก็พาชมอาคารบ้านเรือน ซึ่งเป็นตึกทรงสมัยอาณานิคมเก๋ๆเริ่ดๆ ที่
ฝรั่งเศลทิ้งร่องรอยไว้ ทั้งตึกทาสีเหลือง ประตูหน้าต่างเป็นสีน้ำเงิน  ตัดกันแบบแสบทรวงจริงๆ  พอเลยออกมาหน่อย ก็จะบ้านเรือนที่เป็นไม้ขนาดบ้านโทรมๆ เล็กๆ ยังดูรู้ว่าใช้ไม้ดีปลูกบ้าน แสดงว่าประเทศนี้มีป่าไม้เป็นทรัพยากร

                       
             เดินทางออกนอกเมืองไปตะวันตกเฉียงเหนือ  เข้าเขตป่าไม้ เราก็ได้คำตอบ   ภูเขาหินปูนรูปร่างแปลก ๆ แทรกซอน ผุดโผล่ในดงไม้เป็นทิวยาวไม่ไกลนักมองเห็นกำแพงหิน ที่สูงใหญ่และยาวไปตามถนนมีความยาว 35 กิโลเมตร  สันนิษฐานกันว่าสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 9 ในสมัยอาณาจักรศรีโคดตะบอง 

ไกด์จอดรถข้างถนนในป่าใหญ่  แล้วนำหน้าคณะ  เด็ก ๆ วิ่งนำหน้าไปลิบ ๆ ย่าทำท่าจะยอมแพ้  แต่สู้ความเย้ายวนของสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ไหวต้องค่อย ๆ เดินตามหลัง 

ต้นไม้  ต้นไร่  ในป่าที่นี่  มองๆดูแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า   นี่ใช่ดินแดนอาณาเขตของยักษ์หรือป่าวหน๊อ.... แม้แต่แมลงหวี่ที่อาศัยอยู่ที่นี่ยังตัวโตเท่าแมลงวัน   เอ....หรือเจ้ายักษ์จะนอนหลับอยูใต้ดินนี้น่ะ บรือ.....คิดแล้วน่ากลัว

      

           เวลาก็จวนบ่าย 4 โมงกว่าๆ พวกเราก็รีบเร่งขึ้นรถเพื่อมุ่งตรงไปที่ต.ม.เพื่อทำเรื่องเสียค่าผ่าน (ครั้งที่ 4) แล้วลงเรือเพื่อกลับประเทศเรา   หันมาดูเด็กๆไม่มีที่ท่าจะหมดแรงหมดพลังเลย แต่ผู้ใหญ่อย่างเราน่ะสิทั้งเมือยทั้งล้าเลยล่ะ (นี่เขาเป็นลูกหลานพ่อใหญ่เลาะจริง ๆ)

            พอถึงท่าเรือฝั่งบ้านเรา เด็กๆ ดีใจพากันรีบก้าวเดินขึ้นตามบันไดที่สูงและชัน  ส่วนผู้ใหญ่ก็แบกก้นแบกขา ขึ้นตามกันไป  เพื่อไปแสดงเอกสารขอผ่านเข้าประเทศ และเสียเงินค่าผ่านอีก (ครั้งที่ 5) เสียงเด็กเจี๊ยวจ้าวไปทั่วบริเวณ   แล้วตะโกนถามย่าว่า  ครั้งหน้าจะไปไหนกัน

                     

             มีอีกเสียงแทรกเข้ามาว่า โฮ้..ลูกหลานนางคำเลาะจริงๆ  เด็กๆต่าง ตอบเสียงดังพร้อมกันว่าไม่ใช่    เฮ้อ...ไม่ใช่ ลูกหลานย่าแม่มดต่างหากล่ะ   ฮาๆๆ

๐๐๐๐๐๐