นิทาน ๔ เรื่องที่สำคัญเพราะว่า ถึงตายและข้อควรปฏิบัติ

                   กาลครั้งหนึ่ง ผู้มีฤทธีนามกระเดื่องซึ่งติดตามด้วยสมุนผู้มีรูปลักษณ์สุดหล่อ ได้พานพบกับผู้ด้อยทั้งฤทธี ณ ที่แห่งหนึ่งบนทางแคบๆ ด้วยความไม่ชอบหน้าหรือด้วยประการใดๆที่ลึกซึ้งบางประการ พลันท่านผู้มีฤทธีก็ได้สำแดงความมีฤทธีขึ้นมา แล้วชี้หน้าผู้ด้อยฤทธีทันทีว่าวันนี้มีนิทานที่ดีจะเล่าให้ฟังโปรดอย่าทำหน้าแหย ฟังให้ดีๆพร้อมกับสัมทับด้วยความขึงขังและเสียงก้องกัมปนาท ยังความหวาดหวั่นมาก

                      เรื่องที่หนึ่ง ที่ต้องกลัวให้มากคือ เมีย เพราะว่ามันฆ่าตายแน่ถ้ารู้ว่ากินไก่วัด หรือซ่าไม่เลิก

                      เรื่องที่สอง ที่ต้องกลัวให้มากคือสัตว์เขี้ยวงา เพราะว่ามีพิษกัดถึงตายและไว้ใจไม่ได้
                      เรื่องที่สาม  ที่ต้องกลัวให้มากคือพระมหากษัตริย์ เพราะว่ามีอำนาจตัดหัวเจ็ดชั่วโคตร ทันใดนั้นสมุนสุดหล่อก็สอดแทรกสำทับมาด้วยเสียงอันดังว่า การตัดหัวเจ็ดชั่วโคตรนั้นเขานับขึ้นไปจากตัวเจ้าขึ้นไป ๓ รุ่นคือ รุ่นพ่อแม่ รุ่นปู่ย่า และรุ่นทวดปู่ทวดย่า แล้วก็นับลงไปจากเจ้า ๓ รุ่นเช่นกันคือ รุ่นลูกของเจ้า หลานของเจ้า และเหลนของเจ้า จำเอาไว้ แล้วท่านผู้มีฤทธีก็เล่าต่อว่า

                      เรื่องที่สี่ เรื่องสุดท้ายที่ต้องกลัวให้มากที่สุดคือ คนมีอำนาจโว๊ย เพราะว่าคนมีอำนาจนั้นกระทำอะไรก็ย่อมได้ทั้งสิ้น  ครานั้น ก็ก้มหน้าทะมึงทึงแล้วชี้หน้า เพ่งสายตาอันแรงกล้ามายังผู้ด้อยฤทธี ซึ่งยืนหน้าซีด ตัวสั่นสีหน้าเหยเกด้วยความหวาดกลัว ช่างน่าสงสารเสียจริงๆ

                        และแล้ว ท่านทั้งสองผู้มีอำนาจก็ย่างจากไปอย่างผึงผายสมชายชาตรีที่สุด ส่วนผู้ด้อยฤทธีก็ตัวสั่นงันงกวิ่งเข้าไปหลบมุมเพราะได้อายยิ่งนัก
                    นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เล่ากันมาแต่ครั้งโบราณกาลและก็เกิดเหตุจริงตามนี้ ในวงราชการก็เล่าสืบต่อกันมายาวนาน ตั้งแต่สมัยเจ้าผู้ครองนครจนบัดนี้ ที่ผู้ด้อยฤทธีได้รับอย่างเต็มกำลัง และรู้สึกขวัญสยองกับอำนาจอันเกรียงไกร

                       ในที่สุดผู้ด้อยฤทธีก็ถูกสั่งเก็บตามชะตากรรมไปด้วยการปลดออกจากผู้อำนวยการส่วนแล้วถูกไล่เข้าป่าขอนแก่นไปแล้วครับ
                            นิทานเรื่องนี้สอนไว้ดี ควรจดจำ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บรรดา ๔ อย่างที่ต้องกลัวนั้นถือเป็นอุทาหรณ์ให้ทุกคนได้จดจำเป็นเครื่องเตือนใจ เนื่องจากแต่ละเรื่องล้วนมีความหมายและเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงมานานเนกาเลแล้ว จึงได้กลายมาเป็นบรรทัดฐานในการหยิบยกขึ้นมากล่าวอ้างได้

                          เรื่องที่หนึ่งนั้นสอนให้รู้ว่า ลมอะไรก็ไม่แรงเท่ากับลมเพชรหึง ซึ่งในบรรดาเมียทุกคนมีประกายไฟตัวนี้อยู่อย่างเต็มกำลัง เมื่อใดก็ตามที่เกิดแรงอัดอย่างท่วมท้น และระเบิดออกมาได้ เมื่อนั้นก็เกิดโศกนารถกรรมขึ้นอย่างรวดเร็วและง่ายดาย ยามนอนท่านต้องระวังของของท่านไว้ให้ดี อาจถูกเชือดเฉือนหรืออาจถูกวางยาให้หลับไม่ตื่น หรือใช้ขวานฟันกบาลแยกก็เป็นไปได้

                           เรื่องที่สองนั้นสอนให้รู้ว่าสัตว์เขี้ยวงา นั้นเป็นสัตว์เดรัจฉานไม่รู้ประสีประสาอะไร หากมันคิดว่าจะเกิดอันตรายกับมันเมื่อใด เมื่อนั้นมันก็ฉกกัดเอาได้ทันที โดยไม่มีจิตใต้สำนึกใดๆที่จะแยกแยะได้ว่าใครเป็นใคร ใครจะทำอะไรหรือใครจะไม่ทำอะไร ใช้แต่เพียงสัญชาติญานเท่านั้น กัดไว้ก่อน ว่างั้นเถอะ

                          เรื่องที่สามนั้นสอนให้รู้ว่า ต้องรู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ จะทำอะไรระวังเหาจะกินหัวและจะเดือดร้อนกันไปทั้งโคตรถึง ๗ ชั่วโคตร จึงไม่บังควรอย่างยิ่งยวดที่จะไปยุ่งด้วยประการใดๆ เทิดไว้เหนือเกล้า 
                           เรื่องสุดท้ายคนมีอำนาจ ในยุคสมัยนี้ยิ่งมีฤทธีมากที่สุด ถือได้ว่าเป็นยุคสมัยของตาต่อตา ฟันต่อฟันใครมีอำนาจขึ้นมาเมื่อใดก็ฟาดฟันใครต่อใครได้อย่างไม่ยีหระ จะผิดถูกไม่รับทราบ ไร้จิตวิญญาน ไร้เหตุผล และไม่มีความปราณีต่อใครทั้งสิ้น แต่ในบรรดาคนมีอำนาจนั้นก็ไม่ควรลืมไปว่า _เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า_ เข้าทำนองที่สิงห์รถบรรทุกชอบเขียนกันมันดี _ทีเองข้าไม่ว่า ทีข้าเองอย่าโวย__ นับเป็นสัจธรรมหนึ่งเหมือนกัน